Jestem szczęśliwym posiadaczem działki i niedawno wybudowanego domu w jednym z miasteczek otaczających stolicę. Nazwy miejscowości nie podam. Miałbym kompletnie przechlapane! Dlaczego?
Bo w niewielkich społecznościach niepisanym prawem jest cierpliwe znoszenie upokorzeń oraz rozmaitych przegięć. Wszelkie bunty karane są natomiast przykładnie, aby zniechęcić naśladowców. Wprawdzie udało mi się w końcu doprowadzić prąd do swojego domu, ale wcale nie jest powiedziane, że któremuś z biurokratów w zakładzie energetycznym nie przypomniałby się jakiś przepis sprzed pół wieku i... Obywatel nie ma żadnych szans w starciu z faktycznym monopolistą.
Dom udało mi się wybudować w miarę szybko. Aż sam się zdziwiłem. Kolejne ekipy na placu budowy działały sprawnie i profesjonalnie. Może dlatego straciłem czujność? Może?! Elektryk, który zakładał w budynku instalację, też wydawał się fachowcem z prawdziwego zdarzenia i człowiekiem jak najbardziej OK! Byłem naprawdę zadowolony z jego pracy. No, nie było się do czego przyczepić. W końcu elektryk zaproponował, że zainstaluje mi również skrzynkę z bezpiecznikami i licznikiem w linii ogrodzenia. Cena odpowiednio podskoczyła, ale robota paliła się gościowi w rękach, więc nie żałowałem decyzji. Bez problemu zgodził się nawet na odsunięcie skrzynki od płotu.
Mam kute ogrodzenie i wkomponowanie jej byłoby raczej trudne, a i wyglądałoby to trochę dziwacznie. Skrzynka stanęła więc niecały metr od płotu na mojej działce. Teraz wystarczyło już tylko podpisać umowę z miejscowym zakładem energetycznym i czekać na wykonanie przyłącza. Umowę podpisałem i owszem. Całkiem sprawnie poszło. Termin oczekiwania na rozpoczęcie prac... kilka miesięcy. Jednak dla człowieka, którego uskrzydla wizja zamieszkania we własnym domu... nic to! Po jakimś czasie dostałem pismo, że zakład energetyczny zamierza postawić na mojej działce słup, aby dokonać podłączenia linią napowietrzną. Moja wina! Nie przeczytałem uważnie umowy!
Między nami mówiąc, to nie przeczytałem jej prawie wcale, pokładając ufność w moc biurokracji. Pobiegłem więc do urzędników z energetyki naprostować zaniedbanie i zakomunikować, że ja chcę tylko od słupa przy drodze do płotu, a w dodatku pod ziemią. Udało się! Za jedyne 400 złotych więcej (linia podziemna jest droższa od powietrznej) zakład energetyczny uznał mój punkt widzenia za możliwy do przyjęcia. Potem nastała dłuuuuuuuuuuga cisza!
A już po roku przyszedł pan... nazwijmy go Zbyszek - jeden z trzech elektryków w okolicy, którzy wygrali przetarg na wykonywanie przyłączy energetycznych. Tytułem komentarza napiszę, że kilku innych żaliło się, że nie stać ich, aby stawać do takiego przetargu i pracować dla zakładu energetycznego. Ale kto zajmowałby się wrednymi plotkami o rozkwitającym łapówkarstwie, kiedy wyczekiwany fachowiec u płota? Radosny i szczęśliwy chciałem gościowi nieba przychylić, ale najwyraźniej nie przypadłem mu do gustu!
- Gdzie pan tę skrzynkę postawił? Bez sensu! Ja prowadzę linię od słupa energetyki do najbliższego punktu w płocie klienta. A za te dodatkowe metry będzie pan musiał dopłacić! - usłyszałem. Kiedy zapytałem, ile? Padło zdanie, które zawsze doprowadza mnie do szału: Jakoś się dogadamy!
Potem pan Zbyszek wymyślił, że przyłącze mam przekazać zakładowi energetycznemu aktem notarialnym. Koszty, bieganie, papierzyska... Nie miałem na to czasu! I całe szczęście, bo przy kolejnej wizycie u elektrycznych biurokratów okazało się, że wystarczy zwykłe oświadczenie. Ale to pikuś! Pan Zbyszek działał dalej. Chciał wymontować moją skrzynkę licznikową i postawić swoją (zgodnie ze specyfikacją zakładu energetycznego).
I tak dowiedziałem się, że pierwszy elektryk wyssał ze mnie dodatkową kasę zupełnie bez sensu. Pan Zbyszek też miał jakąś ssawkę, bo po długich prośbach, by jednak nie wymieniał skrzynki, zgodził się w końcu. A za tę niebywałą przysługę postanowił pobrać zapłatę w naturze - zatrzymać skrzynkę wartą 700 złotych, rzucając mi dwie stówy! Powiedziałem, że się zastanowię. Jeden problem rozwiązany... pojawił się nowy!
Moja skrzynka zamontowana poza linią ogrodzenia! To okazało się przestępstwem niebywałym, które tak wstrząsnęło zakładem energetycznym, że nakazał wstrzymanie prac. Zaczęła się wymiana kilogramów korespondencji. Pan Zbyszek, krążył po okolicy i wpadał od czasu do czasu, aby zakomunikować, że jak oddam mu skrzynkę, to on sprawę owego metra załatwi w trymiga! W końcu pękłem i chciałem się zgodzić na handel wymienny, ale tego dnia przyszło pismo, że w drodze wyjątku skrzynka może stać, gdzie stoi! Tak wnerwiło, to pana Zbycha, że... wprawdzie podłączył mnie w końcu do zasilania, ale w drodze wyrównywania niesprawiedliwości społecznych zaśpiewał mi taką sumkę za dodatkowe metry, że przysiadłem z wrażenia. A kiedy usiłowałem przypomnieć mu, że mieliśmy się dogadać... wzruszył tylko ramionami.
I to już koniec mojej historii. Niby nic złego się nie stało, ale mam jedno pytanie na koniec: Czy to ja miałem pecha, czy to może norma?
PS. A dodatkową skrzynkę do dzisiaj usiłuję sprzedać.
