Montaż domofonu i instalacji alarmowej w istniejącym budynku
Montaż domofonu i instalacji alarmowej w istniejącym budynku
Montaż zabezpieczeń elektronicznych - domofonu czy instalacji alarmowej - w istniejącym budynku zawsze jest możliwy, jednak zakres i stopień skomplikowania związanych z tym robót w dużej mierze zależy od tego, jaki rodzaj urządzeń wybierzemy.
Zamiast dzwonka przy bramie, instaluje się dziś domofon lub wideodomofon. Umożliwiają one rozmowę, a nawet obserwację osoby stojącej przy furtce. Oprócz tego jej zdalne otwieranie, dzięki czemu nie trzeba wychodzić na dwór, żeby wpuścić gości. Gdy brama wjazdowa jest niewidoczna z okien, najlepiej zdecydować się na wideodomofon.
Dodatkowo o bezpieczeństwo mieszkańców dba system alarmowy - standardowe wyposażenie prawie każdego nowego domu jednorodzinnego. Dobry, rozbudowany układ wykrywa włamywacza już w obrębie posesji. Umożliwia zdalny podgląd obrazu z kamer. Ponadto reaguje na inne niebezpieczne zdarzenia, jak zalanie, wyciek gazu czy awaria ogrzewania.
O ile montaż omawianych instalacji we wznoszonym domu nie stanowi problemu, to w już zamieszkanym - może być sporym wyzwaniem. Prace tego typu najlepiej wtedy wykonać podczas gruntownego remontu, obejmującego wymianę elektryki i renowację ścian.
Doposażenie budynku w domofon
System domofonowy składa się z zamontowanej przy furtce stacji bramowej z mikrofonem, głośnikiem i przyciskiem przywoławczym, oraz z umieszczonego w budynku unifonu z głośnikiem, mikrofonem i przyciskiem otwierającym furtkę. Wideodomofon ma oprócz tego kamerę w zewnętrznej kasecie; w domu umieszczany jest panel z monitorem. Przesyłanie sygnału między stacją bramową i odbiornikiem w budynku może odbywać się przewodami albo drogą radiową. W użytkowanym domu łatwiej wdrożyć to drugie rozwiązanie.
Montaż systemu przewodowego
Takie systemy są najpopularniejsze i uchodzą za mniej zawodne. Ilość prac związanych z montażem w zamieszkanych budynkach można ograniczyć, wybierając domofon przystosowany do wykorzystania dwuprzewodowej instalacji dzwonkowej. Jeśli nie ma takiej opcji, kable trzeba poprowadzić w wykopie między furtką a domem, co nierzadko wiąże się z koniecznością rozkopania trawnika albo rozebrania fragmentu nawierzchni utwardzonej (np. z bruku). Układa się je na głębokości 60-70 cm i obsypuje kilkucentymetrową warstwą piasku, który eliminuje naprężenia związane z ruchami gruntu.
Bardzo ważne jest umieszczenie niebieskiej folii ostrzegawczej przynajmniej 10 cm nad przewodem. Zapobiegnie ona przypadkowemu uszkodzeniu go podczas prac ogrodowych. Nie zapominajmy o konieczności użycia specjalnych kabli oznaczonych YKY - przeznaczonych do układania w ziemi. Zwykłe nie mają bowiem wystarczająco odpornej izolacji, a wymiana kabla zakopanego pod ścieżką to nie lada problem.
Bardziej skomplikowane może okazać się ukrycie przewodów wewnątrz wykończonego budynku. Dobrym pomysłem jest przeprowadzenie prac przy okazji większego remontu ścian. Jeżeli zaś nie planujemy tego typu modernizacji, nie pozostaje nic innego, jak wykucie w tynku bruzd, poprowadzenie w nich instalacji i ponowne wykończenie przegród. Ewentualnie okablowanie można przykleić do powierzchni ścian czy sufitów lub umieścić je w specjalnych listwach elektroinstalacyjnych.
W przypadku wymiany starego domofonu na nowy, wykorzystuje się, rzecz jasna, istniejącą instalację. Jeżeli ułożone były kable 2-przewodowe, domofon również musi być 2-przewodowy. Pamiętajmy o tym, bo zwykle stosuje się systemy i urządzenia 5-przewodowe.
Ważna jest też wysokość montażu panelu zewnętrznego. Jeśli znajdzie się za nisko albo za wysoko, nie będziemy widzieć twarzy osoby stojącej przy furtce.
W budynkach jednorodzinnych najczęściej montuje się różnego typu wideodomofony przewodowe. (fot. u góry GDE, fot. u dołu: Zamel)
Instalacja układu bezprzewodowego
Wyposażając wykończony budynek w domofon lub wideodomofon, łatwiej wykonać system bezprzewodowy. Odpada bowiem problem kucia tynków wewnętrznych i przeciągania kabli - nie musimy się martwić, jak położyć przewody łączące poszczególne urządzenia. Niezbędne jest tylko doprowadzenie zasilania do kasety zamontowanej przy bramie (prądu potrzebuje bowiem elektromagnetyczny zaczep zamka). Przewody najwygodniej przeciągnąć doń bezpośrednio ze skrzynki złącza elektrycznego, umieszczonej zwykle w linii płotu.
W użytkowanym już domu warto rozważyć instalację wideodomofonu bezprzewodowego. Najwygodniejsze w użytkowaniu są urządzenia cyfrowe. (fot. Kenwei)
Założenie alarmu
Instalacja taka składa się z centrali, sygnalizatorów, urządzeń sterujących i rozmaitych czujników. Rozbudowane systemy mogą obejmować nie tylko wnętrze budynku, ale również jego otoczenie (zależnie od potrzeb i zasobności portfela). Remont domu to dobra okazja, by wyposażyć go w alarm, choć kable zwykle trzeba ułożyć także w obrębie ogrodu. Aby obyło się bez nich, należy wybrać system bezprzewodowy. Warto pamiętać, że część central alarmowych współpracuje z obydwoma rodzajami czujników - w związku z czym można też mówić o układach mieszanych.
Zainstalowanie systemu przewodowego
Wielu inwestorów wybiera takie rozwiązanie, bo uchodzi za pewniejsze, jednak jego montaż bywa kłopotliwy. Przewody ukrywa się w ten sam sposób, jak w przypadku domofonu - w bruzdach wykutych w tynku lub w listwach elektroinstalacyjnych na powierzchni ścian i sufitów. Na tym jednak podobieństwa się kończą, ponieważ alarm jest o wiele bardziej złożony (współpracuje tutaj dużo urządzeń) i zakres prac musi być znacznie szerszy (w przypadku domofonu wystarczy połączyć ze sobą stację bramową i unifon).
Komponenty muszą być właściwie dobrane i rozmieszczone. Przed ich zakupem najlepiej więc zwrócić się do specjalisty z doświadczeniem w planowaniu zabezpieczeń. Przygotuje on projekt dostosowany do naszych potrzeb i poziomu zagrożenia, uwzględniając długość i porę nieobecności mieszkańców oraz parametry budynku - okolicę w jakiej się znajduje czy liczbę drzwi i okien (wymagają one szczególnej ochrony, zwłaszcza przeszklenia tarasowe).
Montaż alarmu bezprzewodowego
Dużym ułatwieniem może być dla nas wybór techniki opartej na radiowym przesyłaniu sygnałów. Układ w razie potrzeby można bez problemu rozbudować - jeśli tylko centrala daje możliwość dołączenia nowych elementów - albo zmodyfikować - zmieniając np. lokalizację czujników (co często jest konieczne po przemeblowaniu wnętrza domu). Nie zapominajmy, że rozwiązanie takie ma również minusy. Przeznaczone do niego urządzenia są droższe - choć czasami może się okazać, że ostateczny koszt omawianego systemu jest niższy, od przewodowego, z uwagi na tańszy montaż.
Oprócz tego zdarzają się zaniki zasięgu czujników - co jednak nie dziwi, gdy oddziela je od centrali kilka ścian czy masywny strop. Trzeba też pamiętać, aby co pewien czas w urządzeniach wymieniać baterie. Warto uwzględnić fakt, że złą opinię systemom bezprzewodowym wyrobiły produkty wątpliwej jakości i instalacja niezgodna z wytycznymi wytwórcy.
Manipulator powinien znajdować się w łatwo dostępnym miejscu (przy drzwiach zewnętrznych), ponieważ alarm należy uruchamiać przed każdym wyjściem z domu. (fot. Somfy)
Dobór, rozplanowanie i montaż najważniejszych elementów
Projekt techniczny systemu jest bardzo istotny, bo błędów popełnionych przy ustalaniu podstawowych założeń i doborze komponentów trudno się później pozbyć. Pamiętajmy, że centrala powinna być dobrze ukryta przed włamywaczami (np. na poddaszu, w garderobie, w szafie wnękowej). Ponadto, centrala musi być zasilana z wydzielonego obwodu elektrycznego, wyprowadzonego wprost z rozdzielnicy. Dzięki temu awaria jakiegoś domowego urządzenia (zwarcie) nie pozbawi jej zasilania z sieci. Byłoby to bardzo kłopotliwe podczas nieobecności mieszkańców.
Jeśli niewłaściwie rozmieścimy czujniki, nie będą one reagować wtedy, kiedy powinny, albo przeciwnie - powodować fałszywe alarmy. Na przykład czujki podczerwieni PIR (wykrywające obiekty, których temperatura różni się od temperatury otoczenia), skierowane na grzejnik czy klimatyzator, będą niepotrzebnie włączać alarm.
Detektory PIR i mikrofalowe MW nie mogą być ponadto skierowane na okna. Te pierwsze będą bowiem "oślepiane" odbitymi promieniami słońca, zaś drugie - reagować na obiekty poruszające się nawet kilkanaście metrów od przeszkleń (mikrofale przenikają przez szyby). Wewnętrzne czujniki ruchu umieszcza się na ogół w narożnikach pomieszczeń, ale ich pola widzenia nie mogą ograniczać meble ani inne elementy wyposażenia.
Czujniki systemu alarmowego rozmieszcza się zarówno we wnętrzach, jak i wzdłuż linii okien i drzwi, w bezpośrednim otoczeniu domu oraz wokół granicy posesji. (fot. Somfy)
Trzeba też zwrócić uwagę, aby zasięg czujek nie był za duży - dotyczy to głównie tych umieszczanych na zewnątrz domu. Jeśli zasięg detektorów ruchu przekracza 20 m, wówczas mogą reagować także na obiekty poza granicami działki. Z kolei zbyt nisko ustawiony próg czułości czujników wstrząsowych na ogrodzeniu prowadzi do wzbudzania alarmu nawet przez wibracje powodowane przez przejeżdżające drogą auta.
Aby system działał w satysfakcjonujący sposób, nie zawsze musi być bardzo rozbudowany - liczy się raczej przemyślane użycie urządzeń. Zwykle sprawdza się średnio złożony układ, za to z wygodnym sterowaniem i potencjałem rozbudowy - a zatem z centralą, do której można przyłączyć wiele różnych czujników czy dodać zdalny dostęp przez Internet. Nie warto montować rozbudowanego systemu w oparciu o elementy słabej jakości (zwłaszcza na zewnątrz, gdzie będą narażone na niszczący wpływ warunków atmosferycznych (wilgotność, zmiany temperatury) oraz czynników zakłócających (mgła, wiatr, światło słoneczne czy zwierzęta).
Bariery podczerwieni sprawdzają się przy stolarce otworowej oraz na elewacji i ogrodzeniu. (fot. Optex Security)
Autorka artykułów związanych m.in. z wykańczaniem i urządzaniem ogrodów oraz wnętrz. Zwolenniczka koncepcji slow design w urządzaniu wnętrz, mającej na uwadze świadomy dobór produktów i indywidualne dopasowywanie rozwiązań. Prywatnie zajmuje się malarstwem, które jest jej największą pasją.
Skomentuj
