- Jak dobrać panele do salonu?
- Czym cechują się deski warstwowe?
- Jak układać panele i deski warstwowe?
- O czym pamiętać, decydując się na parkiet w salonie?
- Czy na posadzkę w salonie sprawdzą się płytki?
W przeciwieństwie do rozmaitych dodatków we wnętrzach, które możemy zmieniać co sezon, podłoga pozostaje z nami na lata. Posadzka w salonie powinna zachwycać estetyką przez długie lata, nawet przy intensywnym użytkowaniu, a jednocześnie być łatwa w utrzymaniu czystości. Na rynku dostępne są różnorodne wykończenia, w tym panele, deski, klepki czy płytki ceramiczne. Wszechobecne panele mają wielu zwolenników dzięki stosunkowo niskiej cenie, szybkiemu montażowi i szerokiej ofercie. Na posadzkę do salonu idealne jest również drewno, które wygląda atrakcyjnie, naturalnie, wycisza i ociepla wnętrza, przyjemnie się po nim chodzi. Płytki ceramiczne oraz kamienne to także dobry wybór zwłaszcza wtedy, gdy w salonie planowane jest ogrzewanie podłogowe.
Panele na posadzkę do salonu
Oferowane obecnie panele nieźle naśladują posadzki z naturalnego drewna. Cechują się dużą estetyką, bogatym wzornictwem i są dość odporne na uszkodzenia. Zwracajmy jednak uwagę na ich klasę użyteczności (przeznaczenia) i ścieralności. Do przeciętnie eksploatowanego salonu wybierajmy produkty klasy przynajmniej 22 AC2. Do korytarzy jeszcze trwalsze - od 23 AC3 do 33 AC5. W sypialni wystarczy klasa 21 AC1.
Panele składają się z kilku warstw - rdzeń przeważnie wykonany jest z twardej drewnopochodnej płyty HDF. W przeciwieństwie do parkietu, wyrobów takich nie poddaje się oczywiście cyklinowaniu czy lakierowaniu. Mogą być kilkukrotnie tańsze od parkietu i desek warstwowych. Łatwo się je układa i można to zrobić samodzielnie.
Najpopularniejsze są panele laminowane - dość odporne na ścieranie, wgniecenia, działanie promieniowania UV, zaplamienie. Można je łatwo utrzymać w czystości. Mają jednak mniejszą trwałość niż np. parkiet. W przypadku pojawienia się defektów pozostaje wymiana poszczególnych elementów albo całej posadzki. Żeby wyeliminować problem dźwięczenia posadzki, należy ją umieścić na specjalnych matach wyciszających.
Panele winylowe uchodzą za bardziej funkcjonalne od laminowanych - są cieplejsze i przyjemniejsze dla stóp, odporniejsze na ścieranie, uderzenia (dzięki elastycznej powłoce z winylu) oraz wilgoć. Wykazują właściwości antypoślizgowe i antystatyczne. Można je poddawać renowacji poprzez nanoszenie specjalnych powłok (np. poliuretanowych). Wyroby winylowe są znacznie cichsze od laminowanych. Dobrze amortyzują odgłos kroków i uderzeń różnymi przedmiotami. Znajdujący się od spodu paneli podkład korkowy zapewnia zarówno doskonałą izolację termiczną, jak i dodatkowe tłumienie dźwięków - także między kondygnacjami. Posadzkę taką często wybierają osoby mieszkające w domach wielorodzinnych.
W przypadku paneli korkowych, górna warstwa z winylu jest zastąpiona odpowiednio zabezpieczonym fornirem korkowym. Materiał ten przede wszystkim doskonale tłumi dźwięki, niestety jest mniej odporny od winylu.
Deski warstwowe na posadzkę do salonu
Deski warstwowe często są wybierane do salonu przez osoby będące zwolennikami drewna. Deski warstwowe (nazywane też panelami drewnianymi) wyglądają jak te tradycyjne i są przyjemne w dotyku, ale powstają z kilku warstw naturalnego surowca. Dzięki takiej budowie w znacznie mniejszym stopniu reagują na zmiany wilgotności i temperatury, niż posadzki lite. Nie skrzypią podczas chodzenia po nich, a ponadto nie dźwięczą jak tańsze panele laminowane. Niestety, kosztują więcej od tych ostatnich, a nie zapominajmy, że jedynie górna warstwa o grubości 2-4 mm jest wykonana z twardego, dobrego jakościowo drewna (najczęściej dębowego lub jesionowego, ewentualnie egzotycznego).
Nadają się do odnawiania poprzez cyklinowanie i malowanie (jak parkiet). Nie wymagają przyklejania, lakierowania ani olejowania - kupujemy wykończony produkt. Ich szerokość wynosi od około 10 do trzydziestu kilku cm, zaś długość od kilkudziesięciu cm do 4 m.
Układanie paneli i desek warstwowych
Sposób montażu tych posadzek jest podobny. Elementy zwykle łączy się ze sobą bezklejowo - na pióro i wpust lub na zatrzask (tzw. clicksystem), co zapobiega ich przesuwaniu się. Po demontażu można je ponownie wykorzystać. Łatwa jest też wymiana uszkodzonego elementu. Producenci coraz rzadziej oferują wyroby przeznaczone do łączenia na klej. Dokładny sposób montażu powinien być zamieszczony w instrukcji.
Praktycznie wszystkie panele i deski warstwowe montuje się jako tzw. posadzkę pływającą, czyli nie przyklejaną do podłoża. Bardzo istotne jest zachowanie przy ścianie szczeliny dylatacyjnej o szerokości do 10 mm. Posadzka może się bowiem nieznacznie rozszerzać i kurczyć pod wpływem zmian wilgotności i temperatury. Odstęp tworzony jest poprzez rozmieszczenie klinów dystansowych co ok. 1 m na całym obwodzie podłogi. Po zamontowaniu desek, kliny należy usunąć, a następnie zamocować do ściany (nie do podłogi) listwy wykończeniowe.
Elementy układa się na piance poliuretanowej, matach korkowych lub miękkich płytach pilśniowych - taki podkład izoluje posadzkę cieplnie i akustycznie. Niezależnie od rodzaju podkładu (pianka, maty, płyty), zawsze powinien być on układany bez zakładów (na styk) i rozścielany sukcesywnie w miarę montowania kolejnych desek/paneli. Płyty pilśniowe najlepiej układać w rzędach usytuowanych pod skosem względem desek - aby uniknąć pokrywania się miejsc łączeń.
Z uwagi na łatwy montaż i niewielką grubość, panele i deski warstwowe często są wykorzystywane podczas remontów do układania na starych posadzkach z płytek czy parkietu (jeśli tworzą stabilną powierzchnię).
Żeby linie styku między panelami czy deskami nie rzucały się w oczy, układamy je prostopadle do ściany z oknem. Ostatnią deskę w rzędzie w razie potrzeby przycinamy, ale nie może być ona węższa niż 5 cm (wtedy odpowiednio skracamy pierwszy element w rzędzie). Pamiętajmy, że przy skomplikowanym kształcie pomieszczenia powstaje więcej odpadów z uwagi na konieczność docinania elementów. Musimy zatem kupić ich 5-10% więcej, niż wynika z obliczeń.
Nie zapominajmy, że deski i panele rozpakowane z folii powinny leżakować co najmniej 2 dni w pomieszczeniu docelowym. Zapewnia to wyrównanie ich wilgotności i temperatury z warunkami panującymi we wnętrzu (nie wiadomo, gdzie były magazynowane).
Parkiet do salonu, czyli tradycyjna posadzka
Ten, kto chce mieć tradycyjną posadzkę w salonie, po której z przyjemnością chodzi się boso, wybiera parkiet, czyli klepki drewniane. Ich trwałość i walory wizualne zależą głównie od rodzaju drewna, z którego je wykonano oraz od sposobu ułożenia. Parkiet oznaczany jest klasami - od I do V (pierwsza to materiał najwyższej jakości, pozbawiony sęków, różnic w odcieniu, a także z prostoliniowym usłojeniem). Nabyć można deszczułki z krajowego drewna drzew iglastych (świerk, sosna, jodła, modrzew), liściastych (do najtwardszych należy dębowe, jesionowe i bukowe), jak również egzotycznego (palisander, tek, merbau, wenge, iroko, jatoba, kempas). Do pomieszczeń intensywnie użytkowanych, jak salon czy przedpokój, polecane są jedynie bardzo trwałe produkty - z drewna dębowego, jesionowego czy egzotycznego. Klepki na ogół mierzą 25-50 cm długości i 4-8 cm szerokości.
Parkiet tradycyjny ma pióra i wpusty przeznaczone do łączenia elementów. Umożliwia to łatwe układanie różnych wzorów, np. jodełki. Gruba warstwa użytkowa pozwala na wielokrotne cyklinowanie powierzchni.
Wyroby lamelowe (lamparkiet) to węższe i cieńsze klepki bez piór i wpustów, układane na styk. Są tańsze, ale mniej odporne na uszkodzenia. Nadają się na podłogi ogrzewane. Parkiet przemysłowy pasuje do nowocześnie urządzonych wnętrz - gotowe moduły sklejone są taśmą samoprzylepną, którą zrywa się po wykonaniu posadzki. Jest niedrogi i bardzo wytrzymały dzięki sztorcowemu ustawieniu elementów.
Mozaika parkietowa to z kolei cienkie małe deszczułki ułożone np. w jodełkę, cegiełkę, szachownicę lub w skomplikowane wzory, i naklejone na płytę bądź specjalną siatkę. W ten sposób powstają tafle, którymi szybko wykańcza się podłogę.
Przed przyklejeniem, klepki powinny być przez minimum pięć dni sezonowane w danym pomieszczeniu. Przy zakupie warto upewnić się, czy mają odpowiednią wilgotność (7-11%). Zbyt suche będą się paczyć i odklejać, a w przypadku zbyt wilgotnych w posadzce pojawią się szczeliny. Właściwym podłożem dla parkietu w salonie jest suchy jastrych betonowy, anhydrytowy, płyty OSB, mfp lub gipsowo-włóknowe. Klepki można też przyklejać do drewnianych deszczułek (nowa posadzka na starej), jeśli te tworzą stabilną i w miarę równą powierzchnię. Parkiet mocuje się do podłoża specjalnym klejem żywicznym, rozpuszczalnikowym lub proszkowym. Nanosi się go na podłoże pacą zębatą albo wałkiem na długim trzonku, jednorazowo pokrywając taki fragment powierzchni, by nie zdążył stwardnieć przed położeniem klepek. Po wykonaniu całej posadzki, trzeba ją wycyklinować, uzupełnić szpachlą ewentualne drobne ubytki (i przeszlifować), a także zaolejować albo polakierować.
Płytki na podłodze w salonie
Płytki na podłodze w salonie nie dziwią już nikogo. Bardzo bogate wzornictwo pozwala dopasować je do wystroju każdego pomieszczenia. Umożliwiają wykonanie jednolitej posadzki na całej kondygnacji, bo na ogół wybiera się je także do przedpokoju, kuchni, łazienki (jako trwały materiał, odporny na wilgoć i łatwy do czyszczenia). Idealnie sprawdzają się na ogrzewaniu podłogowym - dobrze przewodzą ciepło i wykazują odporność na zmiany temperatury. Są łatwe w utrzymaniu w czystości - bez problemu się je czyści, właściwie nie wymagają konserwacji.
W nowoczesnych wnętrzach często znajdziemy duże, jasne i gładkie płytki z wąską, prawie niewidoczną fugą. Taka posadzka wygląda elegancko, rozjaśnia oraz powiększa przestrzeń. Inwestorzy cenią też wyroby, które doskonale imitują drewno, kamień, beton, wiernie odwzorowując rysunek usłojenia, sęki czy charakterystyczne pęknięcia. Mają one kształt i wymiary desek podłogowych, kamiennych bloków albo wielkoformatowych płyt betonowych.
Dużą popularnością, jako materiał na posadzkę do salonu, cieszy się ceramika - gres i terakota - z czego gres jest twardszy i niewrażliwy na działanie kwasów. Droższe są wyroby rektyfikowane (dokładne wymiarowo, ze szlifowanymi krawędziami), wielkoformatowe, mozaika oraz gres polerowany. Kamień (granit, bazalt, marmur czy trawertyn) to materiał szlachetny, ponadczasowy i długowieczny. Wykazuje wysoką odporność na ścieranie i w większości małą nasiąkliwość. Ta ostatnia właściwość nie dotyczy jednak marmuru, więc koniecznie należy go impregnować.
Przyklejając płytki do betonowego podłoża trzeba się upewnić, że jest ono suche, odtłuszczone, odkurzone oraz zagruntowane w celu wzmocnienia powierzchni i wyrównania jej chłonności. Warto dobrze przemyśleć układ posadzki, aby uniknąć w widocznych miejscach mocno przyciętych, wąskich elementów, które mogą zepsuć cały efekt. Najprościej układa się kafelki w równoległych rzędach bez przesunięcia, najtrudniej w karo.
Przyklejanie rozpoczyna się od miejsca jak najbardziej oddalonego od wejścia. Elementy mocuje się zaprawą elastyczną, rozprowadzaną pacą zębatą. Istotne, by masa znalazła się pod całą powierzchnią płytki, w przeciwnym razie pokrycie może popękać w trakcie użytkowania. Poziomnicą należy na bieżąco kontrolować poziom posadzki. Równe odstępy między kafelkami zapewniają krzyżyki dystansowe, dostępne w różnych rozmiarach. Trzeba je usunąć przed zaschnięciem kleju. Ważne jest też zachowanie odstępów dylatacyjnych przy ścianach. Do fugowania najczęściej używa się elastycznych cementowych zapraw spoinujących, które są wodoodporne i dostępne w bardzo wielu kolorach. Aplikuje się je po 24 godzinach od przyklejania płytek, za pomocą pacy gumowej. Posadzka nadaje się do użytkowania po 2-3 dniach od zaspoinowania.
fot. otwierająca: Arbiton (Decora)
Dodaj komentarz