Porównanie 54 klejów do płytek (do zastosowania wewnętrznego i zewnętrznego)

Czego dowiesz się z artykułu?

• Jak dopasować klej do rodzaju płytek?
• Czy podłoże ma wpływ na dobór kleju do mocowania płytek?
• Jakimi parametrami klejów do płytek kierować się przy wyborze?

Kiedyś standardem było samodzielne przygotowywanie zaprawy cementowej przez glazurnika. Dziś na ogół kupuje się gotowe kleje różnego typu, dobierając je odpowiednio do rodzaju płytek, podłoża, na którym mają być mocowane, oraz miejsca montażu. Na etykiecie każdego z nich zamieszczone są informacje o możliwym zastosowaniu, właściwościach, głównych składnikach czy sposobie nakładania.

Najistotniejsze parametry zapraw klejowych to przyczepność i elastyczność. Współczesne produkty oprócz cementu (szarego lub białego), piasku i wypełniaczy mineralnych - zawierają dodatki uszlachetniające, nadające określone właściwości. Przeważnie mają zatem kilka cech szczególnych, wyraźnie eksponowanych na opakowaniu.

Zobacz nasze porównanie: Porównanie 54 klejów do płytek (do zastosowania wewnętrznego i zewnętrznego)

Kleje dopasowane do rodzaju płytek

Do przyklejania płytek ceramicznych (glazury, terakoty) i mozaiki porcelanowej można stosować podstawowe wyroby na bazie szarego cementu. Do gresu i klinkieru (materiałów o małej nasiąkliwości) przeznaczone są kleje ze specjalnymi dodatkami, zwiększającymi przyczepność.

Jeżeli wybraliśmy kamień naturalny (granit, marmur, bazalt, gnejs czy wapień), imitację kamienia lub szklaną mozaikę, nie oszczędzajmy na zaprawie. Najlepiej sprawdzi się ta na bazie białego cementu - nie spowoduje przebarwień na okładzinie, ani nie będzie prześwitywać spod spodu. W szczególności płytki jasne, cienkie oraz marmurowe należy mocować klejem białym. Produkty przeznaczone do kamienia mają dużą siłę wiązania.

Przy doborze zaprawy znaczenie ma też wielkość kafelków. Do montażu wielkoformatowych stosuje się klej uelastyczniony o upłynnionej konsystencji. Inny trudno byłoby równomiernie rozprowadzić.

Płyty z marmuru i mozaiki wymagają zapraw na bazie cementu białego. Każdy producent dokładnie wymienia, do jakich płytek i podłoży przeznaczony jest dany klej. (fot. Ceresit)

Glazurę i terakotę można przyklejać szarą zaprawą. Na opakowaniu powinna znajdować się informacja o maksymalnej grubości warstwy - dzięki temu wiadomo, czy klej nadaje się też do wyrównywania podłoża. (fot. Baumit)

Kleje do płytek na określone podłoże

Przed zakupem zaprawy należy sprawdzić, jakiego typu i w jakim stanie jest podłoże, na którym mają być ułożone płytki. Większość klejów przeznaczona jest na podłoża spoiste i nieodkształcalne, np. świeże mocne tynki i wylewki betonowe, stabilne powłoki malarskie. Do niespoistych, czyli kruszących się tynków czy wylewek, łuszczących farb, najlepiej używać zapraw renowacyjnych, które wiążą powierzchnię i niwelują nierówności, wypełniając ubytki.

Podłoża odkształcalne, a więc niestabilne wymiarowo - podłogi ogrzewane, płyty gipsowo-kartonowe - wymagają klejów o zwiększonej elastyczności. Najtrudniejsze są jednak tzw. podłoża krytyczne - stare kafelki, szkło, płyty drewnopochodne. Stosuje się na nie zaprawy o bardzo dużej sile wiązania i jednocześnie wysokiej elastyczności, a także specjalne kleje do mocowania płytek na starych kafelkach.

Na zewnątrz (tarasy, balkony, cokoły) przeznaczone są produkty wodo- i mrozoodporne. Do miejsc trudnych do wyłączenia z użytkowania, jak przedpokój - zaprawy szybkowiążące.

Do mocowania płytek na tarasie używa się zapraw wodo- i mrozoodpornych, wysoko odkształcalnych. (fot. z lewej: Sopro, fot. z prawej: Ceresit)

Wystarczająca przyczepność klejów do płytek

Jednym z podstawowych i najistotniejszych parametrów klejów do płytek jest wytrzymałość na zrywanie - inaczej siła wiązania, przyczepność. Pod tym względem dzieli się je na dwie klasy - C1 i C2. Każda zaprawa cementowa musi mieć jedno z tych oznaczeń.

Wyroby klasy C1 - czyli normalnie wiążące – są przeznaczone na niewymagające podłoża i do niewymagających płytek, np. ceramicznych (są nasiąkliwe, zatem woda z kleju wnika w nie i wiąże je z cementem).

Zaprawy klasy C2 - o dużej sile wiązania - służą do mocowania kafelków o niskiej nasiąkliwości (a więc gresowych i szklanych). Używa się ich także na podłożach trudnych, prawie zawsze spotykanych podczas remontu (niespoistych, odkształcalnych), i na zewnątrz domu. Wielu wykonawców stosuje tylko kleje C2, ponieważ dają im pewność, że okładzina będzie się dobrze trzymała.

Wymagana elastyczność klejów do płytek

Kolejnym bardzo istotnym parametrem zapraw jest elastyczność (odkształcalność), czyli podatność na deformację pod wpływem naprężeń. Wyroby wykazujące tę właściwość mają klasę S1 lub S2.

Te z oznaczeniem S1 - średnio odkształcalne - nadają się do przyklejania płytek do podłoży odkształcających się w umiarkowanym stopniu (np. podłoga z ogrzewaniem podłogowym).

Kleje klasy S2 - wysoko odkształcalne - stosuje się na powierzchniach narażonych na znaczne odkształcenia (podłoża krytyczne, nasłonecznione tarasy). Kompensują rozszerzalność podłoży i płytek, przesuwając się razem z nimi, jednocześnie nie pozwalając na odspojenie. Jeśli zaprawa nie jest wystarczająco elastyczna, może odspoić się od podłoża lub okładziny.

We wnętrzach, które można na krótko wyłączyć z użytkowania, stosuje się kleje szybkowiążące. (fot. Knauf)

Inne parametry klejów do płytek

Zaprawy szybkowiążące (z literą F w oznaczeniu) wiążą w około 6 godzin. Są niezastąpione przy pracach na zewnątrz domu wczesną wiosną lub późną jesienią (gdy przez krótki czas utrzymuje się wyższa temperatura - powyżej 5°C) bądź w pomieszczeniach, które można tylko na krótko wyłączyć z użytkowania (zwykle jest to korytarz lub łazienka).

Kleje o wydłużonym czasie otwartym (klasa E), dzięki specjalnym składnikom pozwalają prowadzić prace wolniej i staranniej. Umożliwiają korektę położenia płytek nawet po 30 minutach - co przydaje się zwłaszcza wtedy, gdy te nie są dokładne wymiarowo.

Wyroby o zmniejszonym spływie (tiksotropowe - klasa T) służą do mocowania płytek na ścianach. Dzięki nim element przyłożony w danym miejscu nie osuwa się. Przykładowo oznaczenie C1FT oznacza klej cementowy (C) o średniej sile wiązania (1), szybkowiążący (F), o zmniejszonym spływie (T). Natomiast C2E to klej cementowy (C) o podwyższonych parametrach (2) i wydłużonym czasie otwartym (E).

Na opakowaniach znajdziemy też informacje o minimalnej i maksymalnej temperaturze, w jakiej można stosować produkt, jego wydajności (ile go potrzeba do ułożenia 1 m2 okładziny, przy określonej grubości zaprawy) czy maksymalnej grubości warstwy - jeśli w podłożu są nierówności, należy użyć takiego kleju, z którego można utworzyć warstwę 20 mm (na równej powierzchni zwykle wystarcza 8 mm).

Małgorzata Kolmus
fot. otwierająca: Ceresit