Mimo zmiennych losów naszego kraju styl dworkowy od wieków pozostaje taki sam. Ukształtowany pod koniec XVIII stulecia, do dziś wiernie odzwierciedla tradycje ówczesnego ziemiaństwa. Okres jego dojrzewania przypadł na lata rozbiorów i zrywów niepodległościowych, gdy wszystko, co polskie, było pod szczególną ochroną. Dziś śmiało możemy nazywać go stylem narodowym, bo jak żaden inny nurt ilustruje specyfikę naszej historii.
Choć bliski szlacheckiemu „zastaw się, a postaw się”, styl charakteryzuje się bezpretensjonalnością i eklektyzmem, wynikającym z faktu, że dworki, z reguły przez dziesiątki lat należące do jednej rodziny, urządzane były sprzętami przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. U jego podstaw leży potrzeba demonstracji nie tyle zamożności, ile ciągłości rodu zamieszkującego jedno miejsce, dlatego do pamiątek rodzinnych przywiązuje się tu większą wagę niż do wystawności aranżacji. Portrety przodków mają w dworku zdecydowanie rację bytu.
Kiedy styl dworkowy się kształtował, Polska nie była krajem zamożnym, dlatego to, co ocalało po poprzednich pokoleniach, traktowało się w ziemiańskich siedzibach z pietyzmem. Dzięki temu odtwarzając dworkowy klimat możemy z powodzeniem posługiwać się przedmiotami z różnych okresów. Liczy się przytulny nastrój i nostalgiczne tchnienie historii. Miękkie tapicerowane meble (fot. 1, 2, 3), zasłony i obrusy jak z babcinego posagu, przedmioty codziennego użytku w roli dekoracji (fot. 4) – wszystkie te elementy pomogą nam odtworzyć niepowtarzalną dworkową atmosferę.
fot. Limited Edition
