Kanalizacja

Inwestorzy, którzy problem ścieków rozwiązują, podłączając dom do sieci kanalizacyjnej, są prawdziwymi szczęśliwcami. Rosnąca liczba terenów budowlanych sprawia jednak, że jest to sytuacja coraz rzadsza. Większość właścicieli nowych domów musi rozstrzygnąć alternatywę: wybudować szambo czy przydomową oczyszczalnię ścieków.

(fot. Ekobudex)

Odpływ ścieków to jedna z prostszych domowych instalacji, ale musi być wykonana zgodnie z projektem specjalisty. Dokumentacja powinna zawierać wszystkie parametry wykonawcze: średnice przewodów, sposoby ich prowadzenia, długości podejść, spadki, umiejscowienia rewizji itp. Ponadto projekt powinien zawierać wykaz wszystkich materiałów potrzebnych do wykonania instalacji.

INSTALACJA ODPŁYWOWA

Wewnętrzna instalacja kanalizacyjna jest instalacją grawitacyjną. Oznacza to, że ścieki odpływają wyłącznie pod własnym ciężarem. Pochodzą one ze wszystkich przyborów sanitarnych, pralek i zmywarek oraz na przykład z kotła kondensacyjnego. Należy przewidzieć ich przybliżoną liczbę, gdyż pod tym kątem dobiera się odpowiednią średnicę rury łączącej urządzenie z pionem. Największej średnicy – 100 mm – wymaga podłączenia miski ustępowej, najmniejszej – 32 mm – podłączenie umywalki lub klimatyzatora odprowadzającego skropliny.

Wszystkie urządzenia sanitarne łączy się z instalacją kanalizacyjną za pośrednictwem syfonów, w których znajduje się woda. Skutecznie zamyka ona drogę gazom kanalizacyjnym, które nie mogą przedostawać się do pomieszczeń.

Syfony wytwarzane są najczęściej z tworzyw sztucznych lub stali niklowanej. Zależnie od ilości miejsca, które można na nie przeznaczyć, mogą mieć różny kształt. Syfony pełnią również funkcję odstojników, na których dnie odkładają się zanieczyszczenia stałe, np. piasek. Dzięki temu ograniczone jest zamulanie dalszej, trudno dostępnej części instalacji. Ważne, aby pamiętać o okresowym usuwaniu osadu z syfonu. Syfony podłącza się do pionów, czyli wspólnych przewodów zbiorczych. Ścieki odbierane są na kolejnych poziomach, a następnie przez przewód odpływowy wyprowadzane poza budynek.

Do kanalizacji nie wolno odprowadzać:

odpadów stałych powodujących zmniejszenie przepustowości przewodów: żwiru, piasku, popiołu, szkła, tekstyliów;
odpadów płynnych niemieszających się z wodą: żywic, mieszanin cementowych, smoły;
substancji palnych i wybuchowych o temperaturze zapłonu poniżej 85°C: benzyny, oleju opałowego i napędowego;
substancji żrących (kwasów oraz zasad) i toksycznych.

Jeżeli układ pomieszczenia sprawia, że przewód odprowadzający ścieki nie może być poprowadzony najkrótszą drogą do pionu, wówczas jego średnica powinna być zwiększona o jeden wymiar (np. z 40 do 50 mm). Należy również pamiętać, że wszystkie podłączenia muszą mieć odpowiedni spadek – 2 do 3%, czyli 2–3 cm na 1 m długości rury.

Średnica pionu musi być stała na całej długości i nie mniejsza niż średnica najbardziej „wymagającego” podejścia, czyli od miski ustępowej. Pion długości do 2,5 m powinien więc mieć średnicę co najmniej 100 mm. Przewód odpływowy powinien mieć z kolei średnicę większą niż pion.

Każdy pion kanalizacyjny musi być wentylowany, czyli zakończony rurą wywiewną, której koniec znajduje się ponad połacią dachu. Dolna części pionu musi mieć natomiast zamontowaną rewizję, czyli czyszczak (zamykany otwór umożliwiający usuwanie zanieczyszczeń zapychających pion).