Wybór ścian zewnętrznych stanowi spory dylemat dla każdego inwestora. Zdarza się nawet, że w tym zakresie zmieniany jest zatwierdzony projekt (zwłaszcza katalogowy) i to pomimo ryzyka popełnienia błędów. Wszystko dlatego, że od rodzaju ścian zewnętrznych zależy nie tylko wygląd i izolacyjność cieplna przegrody, ale także wiele ważnych parametrów technicznych (akustyka, trwałość, odporność na żywioły itp.).
(fot. Semmelrock)
Ściany domów jednorodzinnych to bardzo ważne elementy budynku. Przede wszystkim pełnią funkcję nośną, czyli podtrzymują stropy wyższych kondygnacji oraz dach. Równocześnie zabezpieczają mieszkańców przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Poza tym zapewniają minimum prywatności oraz poczucie bezpieczeństwa.
Często świadczą o zamożności inwestora lub jego wrażliwości artystycznej. Mają duży wpływ na komfort życia mieszkańców oraz wysokość kosztów eksploatacyjnych budynku. Nic zatem dziwnego, że do wyboru ścian zewnętrznych przywiązuje się tak dużą wagę.
Rodzaje ścian zewnętrznych
Ściany domów można budować niemal z każdego dostępnego materiału, czyli drewna, gliny, słomy, kamienia, cegły, betonu itd. Wybór technologii również jest duży – ściany szkieletowe, prefabrykowane, masywne, murowane itp. Jednak w naszym kraju około 90% domów jednorodzinnych ma murowane ściany zewnętrzne jedno-, dwu- lub trójwarstwowe.
Oczywiście nie wykonuje się ich tylko z cegły pełnej (jak dawniej), obecnie dominują znacznie nowocześniejsze, udoskonalone materiały umożliwiające projektowanie przegród o lepszych właściwościach (zwłaszcza termicznych). Za ścianami murowanymi przemawia również to, że jest to technologia powszechnie znana, stosunkowo łatwa do wykonania i co ważne – nadzorowania. Poza tym dość tania oraz odporna na błędy, o które nietrudno przy niskim poziomie wykonawstwa.
Ściany trójwarstwowe
Przegrody te uznawane są za najlepsze, ponieważ w bardzo dużym stopniu spełniają wszystkie kryteria stawiane ścianom zewnętrznym. Są wytrzymałe, trwałe, odporne na żywioły, charakteryzują się bardzo dobrą izolacyjnością termiczną, a zwłaszcza akustyczną. Poza tym są paroprzepuszczalne i często bardzo efektowne.
Nie są jednak powszechnie stosowane z uwagi na dość skomplikowane wykonawstwo (wymagające dużej staranności), stosunkowo dużą szerokość 43–62 cm oraz wysoki koszt, ale tylko wtedy, gdy warstwa zewnętrzna wykonana jest z cegieł klinkierowych.
Wewnętrzną warstwę nośną grubości 18–20 cm najczęściej muruje się na zaprawę cementowo-wapienną z pustaków ceramicznych lub keramzytobetonowych, bloczków betonu komórkowego (o ciężarze 600–800 kg/m3) oraz wapienno-piaskowych.
Warstwę środkową tworzy izolacja termiczna grubości 12–25 cm wykonywana głównie z wełny mineralnej o gęstości min. 60 kg/m3. Jej koniecznym uzupełnieniem jest szczelina wentylacyjna o szerokości min. 3 cm. Dzięki temu zapewniony jest optymalny, bo naturalny, poziom wilgotności przegrody.
Warstwę zewnętrzną grubości 8–12 cm muruje się z cegieł klinkierowych, wapienno- piaskowych, betonowych lub ceramicznych pełnych (najczęściej otynkowanych). Łączy się ją z warstwą nośną za pomocą specjalnych kotew. Dzięki temu powstaje bardzo wytrzymały ustrój przestrzenny o znakomitych właściwościach technicznych.
