Dzielenie i łączenie

Co to są ścianki szkieletowe?

Ścianki szkieletowe to lekkie ścianki zbudowane ze stalowego szkieletu obłożonego płytami gipsowo-kartonowymi lub gipsowo-włóknowymi. Pozwalają na funkcjonalny podział większych pomieszczeń, często stawiane są jako ścianki instalacyjne, wewnątrz których prowadzi się rury wodociągowe, kanalizacyjne oraz montuje na nich przybory sanitarne.

 

W zależności od pełnionej funkcji pokrywa się je jedno- lub dwustronnie płytami gipsowymi, a przestrzeń między poszyciem wypełnia wełną mineralną lub pozostawia bez wypełnienia. Wykończenie zamocowanych płyt polega na zaszpachlowaniu ich styków i wgłębień w miejscach osadzenia wkrętów oraz zeszlifowaniu ewentualnych nierówności.

Jak zbudować ściankę szkieletową?

(fot. Fels-Werke)

Do postawienia potrzebne będą systemowe profile stalowe typu U (tzw. przypodłogowe) profile typu C (słupkowe) oraz profile drzwiowe o zwiększonej grubości blachy. Zależnie od przyjętej grubości ściany ich szerokość może wynosić 50, 75 lub 100 mm. Standardowo wykorzystuje się profile o szerokości 50 mm. Pracę rozpoczyna przycięcie profili U na odpowiednią długość.

 

Od spodu profili przyklejana jest elastyczna taśma brzegowa, która zabezpiecza przed przenoszeniem drgań na ściankę i niweluje nierówności podłoża. Wzdłuż wyznaczonych linii na podłodze i suficie, kołkami rozporowymi mocuje się przygotowane profile. W podobny sposób mocuje się do ścian skrajne profile słupkowe C wstawione końcami w profil w podłodze i na suficie. W miejscu ich styku dodatkowo mocuje się je dwoma wkrętami samonawiercającymi po obu stronach. Następnie kolejno wstawia się w profil dolny i górny i przykręca profile słupkowe w rozstawieniu co 60 cm. Pokrycie z płyt gipsowo-kartonowych wykonuje się najpierw jednostronnie, po ich przycięciu na wymiar ok. 1 cm mniejszy niż wysokość pomieszczenia. Do przykręcania płyt używa się samonawiercających wkrętów rozmieszczonych w odstępach ok. 20 cm.

 

Jeśli przewidujemy pokrycie ściany dwiema warstwami płyt, to pierwszą warstwę przykręca się co ok. 50 cm. W jednostronnie pokrytej płytami ściance działowej można ukryć potrzebne instalacje wykorzystując do ich przeprowadzenia nacięcia w słupkach. Następny etap to wypełnienie przestrzeni między słupkami wełną mineralną o grubości 4 cm (dla profili 50 mm). Pokrycie płytami z drugiej strony wykonuje się w taki sam sposób jak poprzednio, z tym że miejsca łączenia płyt powinny wypadać na innych słupkach (pierwszą układaną płytę przecina się na pół).

Z jakich materiałów buduje się murowane ścianki działowe?

Do budowy ścianek działowych stosuje się elementy ścienne różniące się grubością, własnościami akustycznymi, sposobem wykończenia oraz wytrzymałością mechaniczną.

 

Mogą być stawiane:
– z ceramiki i silikatów – tradycyjne ściany działowe stawiane z pełnej cegły ceramicznej lub silikatowej charakteryzują się wysoką izolacyjnością akustyczną, która przy grubości 12 cm i obustronnym otynkowaniu osiąga poziom ok. 50 dB. Jednak duży ciężar powierzchniowy sięgający 250 kg/m2 oraz pracochłonność wykonania sprawiają, że ścianki takie budowane są jedynie, gdy strop ma odpowiednią wytrzymałość i wymagany jest wysoki poziom ochrony akustycznej. Lżejsze przegrody można postawić z cegły dziurawki lub pustaków ceramicznych i poryzowanych. Ścianki te utrudniają jednak zamocowanie ciężkich przedmiotów, gdyż niejednorodność przekroju sprawia, że trzeba używać kołków mocujących o różnej budowie, dostosowanych do konkretnego miejsca zamocowania. Ścianki zbudowane z tych materiałów wymagają nałożenia dość grubej warstwy tynku, gdyż nawet przy starannym wykonaniu, tolerancje wymiarowe elementów nie pozwalają na uzyskanie równej powierzchni.

 

– z gazobetonu i keramzytu – lekkie przegrody budowane z bloczków betonu komórkowego lub keramzytu nie są dobrym izolatorem akustycznym. Przy typowych grubościach ściany 12 cm wskaźnik RA1 wynosi 33–35 dB i niewielkie jego zwiększenie można uzyskać przez obustronne otynkowanie tynkiem cementowo-wapiennym, choć dokładne wymiarowo bloczki nadają się również do pokrycia tynkiem cienkowarstwowym. Natomiast zaletą takich ścian jest łatwość wykonywania w nich bruzd instalacyjnych oraz stosunkowo niewielki ciężar w granicach 80–100 kg/m2. Przy tego rodzaju materiałach występują też problemy z mocowaniem ciężkich przedmiotów ze względu na niską wytrzymałość na ściskanie. Nie zawsze bowiem wystarczą specjalne kołki mocujące o dużej średnicy osadzenia i niekiedy konieczne jest zamocowanie kotew przelotowych z podkładkami rozkładającymi nacisk na dużą powierzchnię,

 

– z gipsu – budowane z elementów gipsowych w postaci bloczków, pozwalają wyeliminować roboty tynkarskie. Skraca to znacznie cykl budowy i umożliwia niemal natychmiastowe wykończenie ich powłokami malarskimi, tapetą lub okładziną ceramiczną. Jednak ze względu na niską odporność gipsu na długotrwałe zawilgocenie, przegrody takie można budować jedynie w pomieszczeniach suchych lub okresowo wilgotnych (łazienki lub kuchnie). Używa się wtedy elementów impregnowanych, o zwiększonej odporności na zawilgocenie i nieco droższych.

 

Ciąg dalszy artykułu w papierowej wersji ABC 2011.