Lepszy jest układ z dwoma wentylatorami, nawiewnym i wywiewnym. Ich obroty, a więc i wielkość przepływu powietrza, możemy regulować sami, za pośrednictwem przełączników. Może się to również odbywać automatycznie, z wykorzystaniem odpowiednich czujników, np. mierzących wilgotność w pomieszczeniach.
Na wentylatorach nie ma co oszczędzać. Tanie osiowe (łopatkowe „blaszaki”) nie zapewnią dobrej ciągłej pracy wentylatora. Ponadto mają skłonność do hałasowania. Warto więc zadbać o dobrej klasy, trwałe wentylatory na łożyskach. Moc nie musi być duża. Zazwyczaj wystarczy 120 W.
Zasilane prądem muszą też być nagrzewnice powietrza – konieczne, by zapobiegać oszronieniu wymiennika wskutek zetknięcia się wilgotnego powietrza wywiewanego z mroźnym napływającym. Grzałki takie miewają moc nawet 2 kW, ale włączają się na krótko; nie chodzi przecież o ogrzewanie wnętrz, co by odbierało sens działaniu rekuperatora. Tego dodatkowego zużycia energii możemy uniknąć, przez umieszczenie specjalnej przepustnicy.
Kiedy dojdzie do oszronienia, zamyka ona dopływ zimnego powietrza. Przez ten czas rekuperator czerpie powietrze ciepłe, z wnętrza budynku. Krótko więc krąży powietrze nieodświeżane. Mamy jego tzw. recyrkulację, a nie wymianę. Na dłuższy czas nie miałoby to sensu. Toteż po odszronieniu przepustnica znów przełącza rekuperator na dopływ powietrza z zewnątrz.
Nie lekceważmy też obudowy. Ona nie tylko łączy wszystkie elementy i je osłania. Powinna tłumić dźwięki, nieuchronnie towarzyszące pracy wentylatorów. Sama też nie powinna hałasować. W wykonanej z metalu, po wielokrotnej zmianie temperatury pracy, po roku do dwóch dochodzi do poluzowania połączeń. Obudowa zaczyna brzęczeć. Stąd uznawana przez niektórych wyższość tworzywa sztucznego nad blachą stalową.
fot. otwierająca: Pro-Vent
Dodaj komentarz