Rekuperacja w stropie konstrukcyjnym - jak ją ułożyć?

Przygotowanie podłoża - fundament trwałej instalacji

Zanim na stropie pojawi się pierwszy element instalacji, konieczna jest dokładna ocena podłoża.

WAŻNE! Podłoże przed montażem musi być suche i równe. Wszelkie lokalne nierówności (wybrzuszenia, zagłębienia, zacieki po betonie) należy usunąć lub wyrównać.

Rozmieszczenie skrzynek i prowadzenie rur - precyzja wykonania

Przepusty pod anemostaty - otwornica 135 mm

Pierwszym konkretnym etapem prac jest rozmieszczenie skrzynek rozprężnych i rozdzielczych. Należy niezwłocznie wykonać przepusty przez strop na podejścia pod anemostaty skrzynek rozprężnych. W tym celu stosuje się otwornicę o średnicy 135 mm. Ta wartość jest kluczowa, ponieważ zapewnia właściwe dopasowanie elementów systemu do otworu i ułatwia późniejszy montaż anemostatów.

Warto poświęcić czas na dokładną analizę projektu - rzutu nie należy traktować jako szkicu orientacyjnego. Przemyślane rozmieszczenie skrzynek rozprężnych ułatwia prowadzenie rur, minimalizuje liczbę załamań i pozytywnie wpływa na kulturę pracy całego systemu - mniejsze opory oznaczają niższy poziom hałasu i stabilniejsze przepływy.

Łączenie skrzynek rurami 75 mm - łagodne łuki

Po przygotowaniu przepustów następuje łączenie skrzynek rozdzielczych i rozprężnych rurami o średnicy 75 mm (stosowanymi w systemie HEATPEX ARIA CONNECT). Choć jest to z pozoru prosta czynność, właśnie na tym etapie często pojawiają się błędy.

Rury 75 mm należy prowadzić po możliwie łagodnych łukach, unikając gwałtownych zmian kierunku. Każdy ostry zakręt to dodatkowy opór przepływu, zwiększone ryzyko hałasu oraz spadek wydajności. W prawidłowo ułożonej instalacji trasy rur są spokojne i przewidywalne, a odcinki załamane zastąpione są miękkimi łukami.

Rury 75 mm muszą być solidnie zamocowane do podłoża. Zaleca się ich przytwierdzanie co 1-1,5 m, na przykład za pomocą perforowanej taśmy metalowej. Mocowanie nie może być symboliczne - rury muszą być stabilne zarówno w trakcie dalszych prac (układanie izolacji, chodzenie po stropie), jak i podczas późniejszej eksploatacji budynku. Rury powinny być mocowane po obu stronach łącznika dwukielichowego, a także w pobliżu gniazd skrzynek rozdzielczych i rozprężnych. Miejsca te są najbardziej narażone na obciążenia i naprężenia, dlatego wymagają szczególnie pewnego podparcia.

Warstwa termoizolacji i wylewka

Po zamontowaniu skrzynek i rur przychodzi czas na ułożenie pierwszej warstwy termoizolacji (najczęściej styropianu), w której należy wyciąć trasy na rury wentylacyjne oraz gniazda skrzynek. Praca ta wymaga dokładności - styropian musi ściśle przylegać do elementów instalacji, bez pozostawiania dużych luzów.

Warstwa styropianu powinna sięgać minimalnie ponad wysokość skrzynki rozdzielczej, która dla systemu HEATPEX ARIA CONNECT wynosi 10,6 cm. Wartość tę należy uwzględnić przy doborze grubości płyt izolacyjnych. Zbyt cienka warstwa styropianu spowoduje, że skrzynki będą wystawać, co utrudni wykonanie dalszych warstw podłogi i może prowadzić do uszkodzeń.

Puste przestrzenie pomiędzy rurami a gniazdami skrzynek należy wypełnić zasypką wyrównawczą aż do górnej krawędzi warstwy termoizolacyjnej. Zapewni to równomierne podparcie powierzchni i przygotuje ją do ułożenia kolejnej warstwy izolacji.

WAŻNE! Nie wolno stosować podsypek z piasku, żwiru, miału kamiennego ani podobnych materiałów, które mogłyby mechanicznie uszkodzić instalację wentylacyjną. Ostre ziarna, duże różnice frakcji oraz niekontrolowane osiadanie takiej podsypki mogą spowodować przetarcie lub punktowe obciążenie rur.

Wskazane jest natomiast zastosowanie keramzytu - lekkiego kruszywa, które dobrze się układa, nie ma ostrych krawędzi i jest bezpieczne dla rur. Prawidłowo ułożona zasypka tworzy stabilne podparcie.

Po wypełnieniu pustek zasypką należy przykryć cały system wentylacyjny kolejną warstwą izolacji. Ten krok ma ogromne znaczenie dla późniejszego komfortu użytkowania.

Dodatkowa warstwa izolacji pozwala uniknąć mostków cieplnych i akustycznych, a także zapewnia odpowiednią wytrzymałość mechaniczną posadzki w miejscach, gdzie znajdują się elementy systemu. Zapobiega to "pracowaniu" podłogi w tych rejonach w sposób odmienny niż w pozostałej części pomieszczenia. Płyty styropianowe należy układać tak, aby opierały się na płytach sąsiadujących z instalacją, tworząc nad nią pomost. Dzięki temu łączenia płyt nie będą wypadały dokładnie nad trasami rur ani nad położeniem skrzynek. Ta prosta zasada znacznie zwiększa bezpieczeństwo całej konstrukcji.

Dopiero na tak przygotowane podłoże można wylać posadzkę. Wylewka opiera się wówczas na równomiernie przenoszącej obciążenia warstwie izolacji, a system rekuperacji jest skutecznie chroniony.

Rekuperacja a ogrzewanie podłogowe - jak je połączyć?

W nowoczesnych domach rekuperacja bardzo często występuje w połączeniu z ogrzewaniem podłogowym. Rury ogrzewania podłogowego można układać nad systemem wentylacji, ponieważ oba systemy nie kolidują ze sobą, o ile zachowane zostaną odpowiednie zasady.

Na rury wentylacyjne należy położyć płytę styropianową, która posłuży jako podparcie i warstwa montażowa dla instalacji grzewczej.

WAŻNE! Zaleca się stosowanie płyt do ogrzewania podłogowego ze specjalnymi wypustkami, o które zaczepia się rury grzewcze. Tego typu płyty pozwalają stabilnie zamocować przewody bez ryzyka ingerencji w niżej położony system wentylacji.

Mocowanie rur ogrzewania podłogowego za pomocą spinek jest niedopuszczalne, ponieważ może doprowadzić do przedziurawienia rur wentylacyjnych. Jedno nieprzemyślane wbicie spinki w niewłaściwe miejsce może skutkować nieszczelnością przewodu, której naprawa - z uwagi na położenie w stropie - będzie niezwykle trudna, a często niemożliwa bez poważnej ingerencji w konstrukcję.

źródło i zdjęcie: HEATPEX Sp. z o.o