Choć losy naszego kraju bywały burzliwe, styl dworkowy od wieków pozostaje niezmienny. Ukształtowany pod koniec XVIII stulecia, do dziś wiernie odzwierciedla tradycje ówczesnego ziemiaństwa. Okres jego dojrzewania przypadł na lata rozbiorów i zrywów niepodległościowych, gdy wszystko, co polskie, było pod szczególną ochroną. Dziś śmiało możemy nazywać go stylem narodowym, bo jak żaden inny nurt ilustruje specyfikę naszych dziejów.
Wbrew szlacheckiemu "zastaw się, a postaw się" styl dworkowy charakteryzuje się bezpretensjonalnością i eklektyzmem, wynikającym z faktu, że dworki, z reguły przez dziesiątki lat należące do jednej rodziny, urządzane były sprzętami przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. U jego podstaw leży potrzeba demonstracji nie tyle zamożności, ile ciągłości rodu zamieszkującego jedno miejsce, dlatego do pamiątek rodzinnych przywiązuje się tu większą wagę niż do wystawności aranżacji. Portrety przodków będą tu zdecydowanie na miejscu.
fot. Cerabati / Stepim
