Planuję w całym domu ogrzewanie podłogowe, naczytałam się na temat wylewek i sama nie wiem. Wiele przemawia za anhydrytem - lepiej otula rurki, dobrze się poziomuje, zdania są jednak podzielone. Co radzicie?
Wodne ogrzewanie podłogowe jest u nas coraz popularniejsze. Co wynika z jego zalet: pionowy rozkład temperatury w ogrzewanych podłogowo wnętrzach jest dla człowieka optymalny. Temperaturę odbieramy bowiem jako komfortową, gdy przy stopach są 23-24°C, a wyżej jest chłodniej. Oceniana jako komfortowa temperatura pomieszczenia ogrzewanego podłogówką jest zwykle o 1-2 stopnie niższa, niż przy grzejnikach. A to oznacza oszczędności.
Grzanie przez promieniowanie wywołuje też wyraźnie słabszy ruch powietrza, więc poleca się je alergikom. I wreszcie, podłogówka to ogrzewanie niskotemperaturowe, świetnie sprawdzające się w połączeniu z gazowymi kotłami kondensacyjnymi i pompami ciepła, czyli tymi urządzeniami grzewczymi, których sprzedaż rośnie najszybciej.
W tym systemie ciepło przekazują umieszczone w podłodze rurki, przez które płynie podgrzana woda. Rury z tworzywa (przeważnie wielowarstwowe z wkładką z aluminium) lub miedzi zatapia się w warstwie wylewki. I to ona staje się elementem grzejnym.
Wylewka może być tradycyjna, czyli cementowa lub właśnie anhydrytowa. Ta druga ma kilka cech, które sprawiają, że staje się idealnym uzupełnieniem wodnego ogrzewania podłogowego.
Wylewka anhydrytowa to płynna masa wytwarzana na bazie spoiwa anhydrytowego, czyli odwodnionego gipsu. Po wylewce cementowej to najczęściej stosowany podkład podłogowy. Płynny i samopoziomujący produkt to ułatwienie dla wykonawców. Masę łatwiej równomiernie rozprowadzić i nie trzeba jej poziomować. Posadzka jest gładka, bez wygładzania niezbędnego przy podkładzie cementowym. Na równej powierzchni szybko i prosto układa się posadzki z dowolnych materiałów.
Płynna konsystencja wylewki ma spore znaczenie, jeśli planujemy instalację ogrzewania podłogowego. Taka masa dokładniej, szczelniej otula rury i lepiej wypełnia przestrzeń między nimi. Co ułatwia przekazywanie ciepła. Za połączeniem anhydrytu z podłogówką przemawia też jego dobre przewodnictwo cieplne (1,4-1,8 W/mK). W praktyce oznacza to, że wylewka anhydrytowa nagrzewa się szybciej od cementowej. A mniejsza bezwładność cieplna ułatwia sterowanie ogrzewaniem podłogowym.
Wylewki anhydrytowe są od cementowych odporniejsze na ściskanie i zginanie. Ponieważ zaprawa anhydrytowa wiąże bezskurczowo, nie ma potrzeby stosowania zbrojenia. Niektórzy twierdzą, że przy anhydrycie nie trzeba robić dylatacji. Ale to nieprawda. Owszem, w przypadku tej posadzki możliwa jest podziałowa dylatacja podłóg grzewczych nawet do 300 m2. Należy jednak wykonać dylatacje w otworach drzwiowych, przy przewężeniach, na granicach powierzchni ogrzewanych i nieogrzewanych. Zawsze konieczne są dylatacje obwodowe, oddzielające posadzkę od ścian.
Podkład anhydrytowy można stosować pod wszelkie okładziny: gres, kamień, panele, posadzki drewniane, wykładziny dywanowe... Stosuje się go w domach jedno- i wielorodzinnych oraz w budynkach użyteczności publicznej. Tylko wewnątrz!
Minimalna otulina rur grzewczych to w przypadku tego materiału 35 mm. Podkład anhydrytowy układa się cieńszą warstwą, niż cementowy. Dzięki temu ciężar wylewki jest mniejszy, zatem anhydryt sprawdzi się lepiej na piętrach i poddaszach, gdy nie można zbyt mocno obciążać stropów. Ta posadzka schnie szybciej niż tradycyjna, więc szybciej można rozpoczynać prace wykończeniowe.
Takich niestety nie ma. Jastrych anhydrytowy jest wrażliwy na długo utrzymującą się wilgoć i działanie wody. W pomieszczeniach mokrych (łazienkach, kuchniach) można go stosować pod warunkiem zastosowania izolacji przeciwwilgociowej, np. folii w płynie. W pomieszczeniach niepodpiwniczonych konieczne są izolacje zapobiegające podciąganiu wilgoci z gruntu. Metalowe rury ogrzewania podłogowego powinny mieć grubą otulinę.
Wylewka anhydrytowa ma też mniejszą w porównaniu z cementową odporność na ścieranie, więc do pomieszczeń gospodarczych lepiej wybrać tę tradycyjną.
Jastrychy cementowe są tańsze i uniwersalne. Stosuje się je we wszystkich wnętrzach (także wilgotnych) oraz na zewnątrz. Wymagają jednak zbrojenia, dylatacji pośrednich, zacierania, wygładzania - ich wykonanie jest bardziej czaso- i pracochłonne. Muszą też być grubsze - minimum to 5 cm.
Z kolei anhydrytowe trzeba dodatkowo szlifować. Na ich powierzchni tworzy się bowiem warstwa mleczka, która uniemożliwia solidne przyklejenie okładziny podłogowej.
Janusz Werner
Na zdjęciu otwierającym: Układanie samopoziomującego anhydrytu jest prostsze i szybsze. (fot. Cemex)
