Drewno odbierane jest ciepłe i przyjemne w dotyku. Dobrze izoluje termicznie i akustycznie. Można je odnawiać, cyklinować, lakierować. Ponadto nie przyciąga kurzu (poleca się go do domów alergików). Podłogi drewniane wykonywane są głównie z drewna krajowego. Przede wszystkim z gatunków liściastych, bo charakteryzuje je duża twardość.
Iglaste są bardziej podatne na uszkodzenia mechaniczne, ale tańsze. Coraz większą popularnością cieszy się drewno egzotyczne o znakomitych właściwościach użytkowych. Jest dość drogie, ale odporne na wilgoć i ścieranie. Nadaje się nawet do układania w łazienkach.
Do wykańczania podłóg o konstrukcji drewnianej używa się desek z drewna sosnowego (rzadziej świerkowego i jodłowego) o grubości co najmniej 28 mm. Łączy się je zwykle na pióro i wpust. Przybija się je do legarów ułożonych na stropie (prostopadle do desek). Pod legarami powinny być umieszczone pasy izolacji przeciwwilgociowej (z folii lub papy), a na nich pasy materiału tłumiącego dźwięki. W stropie drewnianym funkcję legarów pełnią belki stropowe. Aby zapewnić przepływ powietrza pod posadzką, tuż przy ścianach pozostawia się szczeliny.
Dużą popularnością cieszą się deski warstwowe, zbudowane z warstw z naturalnego drewna. Wykazują zalety posadzek drewnianych, jednak nie mają ich wad. Nie skrzypią, są przyjemne w dotyku i wyglądają naturalnie – bardziej niż panele przypominają tradycyjne deski. Możliwe jest ich odnawianie poprzez cyklinowanie i ponowne lakierowanie bądź olejowanie. Niestety, kosztują sporo, a tylko wierzchnia warstwa wykonana jest ze szlachetnego drewna (europejskiego lub egzotycznego).
Do pomieszczeń intensywnie użytkowanych (przedpokój,salon) polecane są bardzo trwałe deski z drewna egzotycznego oraz dębowe i jesionowe. Omawiane wyroby są łatwe i szybkie w montażu – nie mocuje się ich do podłoża, ale układa na matach z pianki polietylenowej o kilkumilimetrowej grubości (podłoga pływająca). Maty izolują posadzkę cieplnie oraz akustycznie. Poszczególne deski łączy się na pióro i wpust, co zapobiega ich przesunięciom. Można je użytkować zaraz po ułożeniu – nie wymagają cyklinowania ani lakierowania, bo wykończone są fabrycznie lakierem albo olejem.
Drewniana podłoga fot. Złoty Sęk
Parkiet to tradycyjny rodzaj posadzki drewnianej. Na rynku znajdziemy dziś rozmaite jego odmiany, różniące się wyglądem, przeznaczeniem, sposobem montażu, właściwościami – tradycyjny (z grubą warstwą użytkową, która można wielokrotnie odnawiać), lamelowy (o cieńszych deszczułkach), przemysłowy (bardzo wytrzymały), mozaikowy (cienkie klepki naklejone np. na siatkę i tworzące tafle). Dokonując wyboru, warto zwrócić uwagę na gatunek i klasę materiału.
Producenci oferują parkiety z krajowego drewna drzew iglastych i liściastych. Łatwo dostępne są dziś również te z drewna egzotycznego. Deszczułki oznacza się klasami – od I do V. Na wygląd i sposób pielęgnacji posadzki wpływa rodzaj jej wykończenia – może być pomalowana lakierem błyszczącym, matowym albo olejem. Klepki przytwierdza się do podłoża za pomocą kleju. Ponieważ szkodliwe opary rozpuszczalników ulatniają się dość długo, pomieszczenia można użytkować dopiero po upływie okresu karencji (powinien być podawany przez producenta kleju).
Podłogi i posadzki
Podłogę wykonuje się na różne sposoby – w zależności od tego, czy jest na gruncie, między kondygnacjami, czy na drewnianym stropie. Jej wykończenie jest kwestią gustu, choć dobierając materiał posadzkowy pod uwagę koniecznie trzeba wziąć przeznaczenie pomieszczenia.
Podłoga musi spełnić różne role:
chronić przed ucieczką ciepła i przenikaniem wilgoci z gruntu;
mieć niezbędną wytrzymałość na obciążenia pozostałymi elementami budynku, np. ścianami działowymi;
tłumić hałas rozprzestrzeniający się pomiędzy kondygnacjami;
po wykończeniu stanowić efektowną dekorację wnętrz.
Sposób wykonania podłogi zależy od jej umiejscowienia w budynku.
Podłoga na gruncie
W budynku niepodpiwniczonym pracę zaczyna się od usypania na gruncie rodzimym podsypki piaskowej o grubości 10–15 cm. Po jej dokładnym zagęszczeniu wylewa się min. 10 cm tzw. chudego betonu klasy C 8/10 (B 10). Na nim układa się izolację przeciwwilgociową z folii izolacyjnej albo papy podkładowej. Ważne, by była ona połączona na całym obwodzie z izolacją poziomą ścian fundamentowych. Następna warstwa to izolacja termiczna ze styropianu lub polistyrenu ekstrudowanego XPS, ewentualnie z płyt z twardej wełny mineralnej. Kolejny krok to ułożenie folii, która ma zapobiegać przeciekaniu jastrychu. Jego warstwa ma zazwyczaj ok. 5 cm grubości. Wylewając go, trzeba pamiętać o dylatacjach przy ścianach, które tworzy się z taśmy brzegowej. Jastrych stanowi podkład posadzki. Taka podłoga ma łączną grubość 35–45 cm.
Aby zmniejszyć jej grubość nawet dwukrotnie, można zastosować inną technologię. Bezpośrednio na wyrównanej warstwie zagęszczonego piasku lub żwiru, ewentualnie piaszczystego gruntu rodzimego, układa się izolację przeciwwilgociową z folii lub papy i łączy ją z izolacją fundamentów. Kolejne warstwy to ok. 15 cm polistyrenu ekstrudowanego, folia i 5 cm podkładu podłogowego – podobnie jak w pierwszym wariancie.
Najmniej popularny wariant to zastosowanie keramzytu. Na izolacji przeciwwilgociowej usypuje się z niego ok. 30-cm warstwę, a na niej układa folię i 5 cm podkładu podłogowego. Uzyskana w ten sposób podłoga ma ok. 35 cm grubości.
W domu z piwnicą (o ile pomieszczenie to nie jest ogrzewane) można zrezygnować z izolacji termicznej. Niezbędne jest natomiast zastosowanie solidniejszej izolacji przeciwwodnej, która wytrzyma napór wody gruntowej. Tę projektant powinien dobrać indywidualnie, zależnie od warunków gruntowo-wodnych na działce.
Schemat wykonania podłogi na gruncie
Podłoga między kondygnacjami
Takiej podłogi nie trzeba izolować termicznie, chyba że jest ułożona stropie oddzielającym pomieszczenia o różnej temperaturze, np. garaż i salon czy strych i piętro. W takich sytuacjach ocieplenie mocuje się od chłodniejszej strony.
Poradnik
Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać
najnowsze w każdy czwartek!
Dołącz do naszej listy i odbierz
darmowy magazyn ABC Budowania
Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać
najnowsze w każdy czwartek!
Dołącz do naszej listy i odbierz
darmowy magazyn ABC Budowania
Kluczowe jest natomiast ograniczenie przenikania hałasu między kondygnacjami. W przypadku najbardziej rozpowszechnionych stropów żelbetowych można to osiągnąć, stosując jedną z technologii:
tzw. podłoga pływająca – polega na ułożeniu na stropie specjalnego styropianu akustycznego o grubości 3–5 cm, twardej wełny mineralnej albo pianki polietylenowej. Na izolacji umieszcza się folię budowlaną, a na niej wylewkę o grubości 4–5 cm. Ważne, by była oddzielona od ścian, słupów i innych elementów konstrukcyjnych szczeliną dylatacyjną szerokości 1–2 cm, którą wypełnia się taśmą lub paskami styropianu. Uzyskana w ten sposób podłoga stanowi dodatkowe obciążenie stropu, co trzeba uwzględnić w projekcie;
posadzka pływająca – na równym stropie (w razie potrzeby trzeba go wyrównać np. cementową zaprawą samopoziomującą) układa się izolację akustyczną, która oddziela posadzkę od tej konstrukcji. W przypadku paneli i parkietu jest to cienka, poniżej 1 cm pianka albo miękkie płyty, np. z włókna drzewnego. Natomiast pod płytkami ceramicznymi trzeba zastosować dodatkowo (na izolacji akustycznej) płyty cementowo-włóknowe, gipsowo-włóknowe bądź drewnopochodne. Ostatnia warstwa – posadzka – musi być oddylatowana od ścian i pozostałych elementów konstrukcyjnych. Dzięki temu, że nie styka się ani z nimi, ani ze stropem, przenoszenie drgań i hałasów pomiędzy kondygnacjami jest ograniczone;
sufit podwieszany – polega na zawieszeniu pod stropem aluminiowego stelaża, który wypełnia się wełną mineralną i wykańcza płytami g-k. Takie rozwiązanie nie tylko poprawia izolacyjność akustyczną stropu, ale także umożliwia ukrycie pod sufitem różnych instalacji czy zamontowanie dekoracyjnego oświetlenia. Sufit podwieszany można jednak zastosować tylko w pomieszczeniach o odpowiedniej wysokości, bo obniża on ją o kilka, kilkanaście cm.
Warstwy podłogi na stropie żelbetowym
Podłoga na stropie drewnianym
ego typu stropy mają znacznie mniejszą masę od żelbetowych, a co za tym idzie – dużo gorszą izolacyjność akustyczną. Najczęściej nie wchodzi w grę wykonanie wylewki i ułożenie grubej warstwy izolacji akustycznej, bo były by one za ciężkie dla takiej konstrukcji. Dlatego barierę akustyczną stanowi wełna mineralna o grubości min. 5 cm, umieszczona pomiędzy drewnianymi belkami stropowymi. Na tych elementach układa się filcowe podkładki, które zapobiegają skrzypieniu podłogi. Następne warstwy to płyty OSB, wiórowe lub mfp o grubości 25–35 mm i podkład wyciszający bezpośrednio pod posadzką. Jeżeli warstwa wykończeniowa będzie wykonana z płytek ceramicznych, trzeba jeszcze zastosować płyty drewnopochodne lub włóknowo-cementowe. Strop drewniany od spodu najlepiej wykończyć sufitem podwieszanym, oddylatowanym od ścian.
Sposób wykonania podłogi na stropie drewnianym
Posadzki
Wybierając posadzkę warto zwrócić uwagę, by była nie tylko estetyczna, ale też dopasowana do warunków, jakie będą panowały we wnętrzu, trwała i łatwa w czyszczeniu.
Do salonów świetnie nadają się posadzki drewniane, choć coraz częściej w tych reprezentacyjnych miejscach spotyka się wykończenia z ceramiki. Drewno można zastąpić panelami, które są od niego tańsze. Wyroby te mają znacznie lepszą jakość niż dawniej, dlatego nie ma co się martwić o ich trwałość.
W miejscach narażonych na zawilgocenie oraz wymagających częstego sprzątania, bardzo dobrze sprawdzają się płytki ceramiczne, dostępne w szerokiej gamie wzorów i kolorów.
W sypialni i pokoju dziecięcym na podłodze warto rozłożyć wykładzinę dywanową – jest miękka, ciepła, dodaje wnętrzu przytulności i dobrze tłumi dźwięki. Jeśli jednak w domu mieszkają zwierzęta, dobrze zastanówmy się nad jej zakupem, ponieważ trudno będzie utrzymać ją w czystości. Raczej nie sprawdzi się też w pomieszczeniach, w których panuje wilgoć i gdzie łatwo się brudzi. W takim przypadku lepiej wybrać wykładzinę elastyczną. Dzięki bogatemu wzornictwu i dość dobrym właściwościom technicznym, produkty dostępne dziś na rynku nie przypominają dawnego linoleum.
Nawiewniki okienne
W każdym domu trzeba zapewnić wymianę powietrza. Przed laty dostawało się ono do wnętrz przez nieszczelności w oknach. Produkowana obecnie stolarka jest bardzo szczelna, dlatego w budynkach bez wentylacji mechanicznej niezbędny jest montaż nawiewników. Elementy te umieszcza się na ramach ościeżnic i skrzydeł okiennych, ewentualnie odrębnie jako nawiewniki ścienne. Dzięki temu do pomieszczeń doprowadzane jest świeże powietrze.
▪sterowane ręcznie – w tych modelach musimy sami regulować przysłonę;
▪higrosterowane – są samoregulujące, a strumień powietrza jest uzależniony od zawartości pary wodnej w pomieszczeniu (większy przepływ przy wzroście wilgotności powietrza wewnętrznego);
▪ciśnieniowe – działają automatycznie, w zależności od różnicy ciśnienia na zewnątrz i wewnątrz pomieszczenia, utrzymując stały przepływ powietrza, niezależnie od działania wiatru.
Nawiewnik Ideal 5000 Basic Air fot. Aluplast
Czym są nawiewniki antysmogowe?
Mogą być pierwszą barierą chroniącą przed smogiem wnętrza domów z wentylacją grawitacyjną i mechaniczną wywiewną. Zdaniem oczyszczacza jest filtracja powietrza w pomieszczeniu, nawiewnik filtruje je jeszcze przed wpuszczeniem do domu.
Model antysmogowy chroni przed zanieczyszczeniami powietrza i alergenami. Wyposażone w wymienny filtr urządzenie ogranicza przepływ cząstek pyłów zawieszonych PM10 (do 85%) i PM2.5 (do 30%), pyłów węglowych, cementowych, przemysłowych, pyłków i zarodników roślin, roztoczy oraz większych bakterii. Producent zaleca wymianę filtra dwa razy do roku, przed i po zakończeniu sezonu grzewczego.
Poradnik
