Technologia w projektowaniu budynków modułowych
Projektowanie architektoniczne wymaga od twórcy biegłości w wielu dziedzinach. W projekcie musi połączyć szczegółową analizę przyszłej funkcji budynku modułowego z potrzebami i oczekiwaniami inwestora.
Odpowiedzialność projektanta obejmuje również formę obiektu, która powinna pasować do otoczenia i istniejącej zabudowy, zachowując przy tym swój indywidualny charakter. Bardzo ważne są decyzje projektanta dotyczące technologii wznoszenia budynku modułowego, ergonomii, fizyki i mechaniki budowli.
Optymalizacja kosztów całej inwestycji w połączeniu z czasem jej realizacji to kluczowe argumenty wpływające na decyzje dotyczące wyboru technologii wznoszenia budynku modułowego.
Uwarunkowania zewnętrzne dotyczące budynków modułowych
Na decyzję o wyborze technologii wznoszenia budynku modułowego mają też wpływ przyzwyczajenia i uwarunkowania historyczne. Niematerialne czynniki jak otoczenie, środowisko, czy kultura wpływają na stosowane rozwiązania.
Bardzo często niechęć do występowania w roli prekursora hamuje u inwestorów decyzje użycia nowej technologii domów modułowych, mimo danych ekonomicznych. Jeszcze kilka lat temu dotyczyło to także technologii szkieletowego budownictwa drewnianego. A przecież to budownictwo drewniane jest w Polsce uwarunkowane historycznie. W opozycji do technologii murowanych, powinno być ono nazywane budownictwem klasycznym.
Nowoczesny sposób wznoszenia budynków doceniło nowe pokolenie inwestorów, na co wpływ miały koszty wznoszenia obiektu i czas realizacji inwestycji. "Nowa" technologia gwarantuje szybkość budowy i niezwykłą precyzję.
Budownictwo modułowe świetnie sprawdziło się jako inwestycje etapowe, jak również w przypadku uzupełniania luk w istniejącej zabudowie.
Prefabrykacja w budownictwie modułowym
Szkielet drewniany jest elementem budownictwa modułowego. W zależności od projektu może to być wadą albo zaletą. Odpowiednie dobranie modułu zapewni znaczne uproszczenie konstrukcji, jak i zmniejszy koszty i ułatwi logistykę.
Warto pamiętać, że duża liczba powtarzalnych prefabrykowanych elementów użytych w budynkach modułowych nie tylko usprawnia proces produkcji (co wpływa na cenę), ale też bardzo ułatwia budowę i zmniejsza możliwość popełnienia błędów.
Decyzja ta wpływa także na ostateczny wygląd budynku, na przykład na kształt elewacji, rytm otworów i ich wielkość.
Ograniczenia w przypadku domów modułowych
Budowanie obiektów modułowych w technologii szkieletowej różni się od systemów bazujących na drobnowymiarowych elementach ze względu na transport i rozładunek elementów. Niewielkie cegły, bloczki czy pustaki można wnieść w zasadzie wszędzie - musi być tylko dobry dojazd na budowę - tak prefabrykowane elementy szkieletowe budynku modułowego są pod tym względem bardziej wymagające, ze względu na swój rozmiar.
Ich transport na placu budowy może wymagać dźwigu, a ustawienie w docelowym miejscu i montaż - zapasu przestrzeni. Jeśli zaś zajdzie potrzeba przechowania ich dzień lub dwa na placu budowy, muszą mieć odpowiednie warunki.
Projektując budynki modułowe w technologii szkieletowej trzeba pamiętać o kolejności montaż, należy przewidzieć rodzaj i zasięg planowanego dźwigu, aby dało się możliwie łatwo rozładować element i przenieść go w docelowe miejsce.
Technologia szkieletowa wykorzystywana w budownictwie modułowym ma też pewne ograniczenia dotyczące głównie rozpiętości przekryć, ponieważ powyżej pewnych wartości będzie to nieekonomiczne. Dlatego
Pewne rozwiązania powodujące lokalnie obniżenie kosztów (na przykład zastąpienie prefabrykowanego wiązara drewnianego innym materiałem) mogą podnieść koszty końcowe, bo będą wymagać dostosowania placu budowy albo spowodują niepotrzebne przestoje w procesie stawiania budynków modułowych.
Pamięć o specyfice technologii szkieletowej powinna więc podczas projektu budynku modułowego wystarczyć do efektywnego wykorzystania wszystkich jej zalet. Z drugiej zaś strony – powinna pozwolić na uniknięcie niewłaściwych decyzji, które skomplikują realizację obiektu.
źródło i zdjęcia: Siniat