Hydroizolacje tarasów i balkonów

Ze względu na obciążenie wilgocią w warunkach zewnętrznych na powierzchniach balkonów i tarasów wymagane (wskazane) jest zastosowanie metod układania płytek, wykluczających pozostawienie pustek powietrznych pod okładzinami. Jedną z takich metod jest używanie półpłynnych zapraw klejowych klasyfikowanych według PN-EN 12004 jako C2 E (S1), których w ofercie SCHOMBURG doskonałym przykładem jest MONOFLEX-FB.

Innym rodzajem zapraw są uniwersalne zaprawy klejowe, które dzięki specjalnie opracowanym recepturom dają możliwość wyboru konsystencji i jedną z opcji jest konsystencja półpłynna. Jako przykład można w tym miejscu przytoczyć uniwersalną lekką zaprawę klejową LIGHTFLEX (według PN-EN 12004 klasyfikowana jako C2 TE S1), a tak- że UNIFIX®-S3 i UNIFIX®-S3 Fast (C2 FT S1 wg PN-EN 12004). Jednak taras/balkon to nie tylko okładziny, zaprawy klejowe i fugowe. W naszym klimacie – z uwagi na ilość opadów atmosferycznych – bezwzględnie wymagane jest zastosowanie odpowiednich powłok uszczelniających, które zabezpieczą przed przenikaniem wilgoci w głąb podłoża i negatywnymi skutkami z tym związanymi.

Przekrój balkonu uszczelnionego izolacjami mineralnymi AQUAFIN-2K/M, AQUAFIN-2K

• 1 – płyta konstrukcyjna balkonu,
• 2 – warstwa spadkowa np. ASO-EZ2-Plus,
• 3 – izolacja zespolona podpłytkowa AQUAFIN-2K/M, AQUAFIN-2K,
• 4 – elastyczna zaprawa klejowa MONOFLEX-XL, UNIFIX-2K/6,
• 5 – płytki,
• 6 – mineralna, elastyczna zaprawa fugowa HF05-Brillantfuge,
• 7 – taśma uszczelniająca ASO-Dichtband-2000,
• 8 – sznur dylatacyjny,
• 9 – wypełnienie elastyczne ESCOSIL-2000,
• 10 – profil krawędziowy

TECHNOLOGIE SCHOMBURG

Firma SCHOMBURG oferuje profesjonalne i trwałe rozwiązanie w zakresie prowadzenia prac wykończeniowych na powierzchniach tarasowych lub balkonowych. Można tu wyróżnić dwie technologie przeprowadzania procesu uszczelniania powierzchni zewnętrznych. Pierwsza z nich to mineralne zaprawy do uszczelniania AQUAFIN®-2K, AQUAFIN®-2K/M lub AQUAFIN-RS 300. Druga to maty uszczelniająco-kompensujące ADF-Balkonfolie, które są mocowane do podłoża przy pomocy odpowiedniej zaprawy klejowej i poza uszczelnieniem tworzą warstwę kompensującą. Poniżej przedstawiamy zarys wyżej przytoczonych technologii, wykonania powłok uszczelniających podpłytkowych. Ze względu na tematykę niniejszego artykułu nie są poruszane kwestie odpowiednich paroizolacji, wymaganych na tarasach znajdujących się nad pomieszczeniami użytkowymi (ogrzewanymi).

TECHNOLOGIA AQUAFIN

Zaprawy uszczelniające z rodziny AQUAFIN są to elastyczne mineralne, bezszwowe zaprawy do wykonywania szczelnych powłok zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Dzięki swoim właściwościom mają zdolność do mostkowania rys, zachowują szczelność przy ciśnieniu do 7 barów, charakteryzują się prostotą wbudowania. Mineralne zaprawy uszczelniające pracują w grubości 2 mm, przy tej wartości uzyskiwana jest szczelna powłoka. Do niej bezpośrednio mocowane są w późniejszym etapie prac okładziny ceramiczne lub z kamienia naturalnego. W celu uzupełnienia systemu uszczelnienia wymagane jest stosowanie w miejscach krytycznych, tzn. przejściach ściana–płyta balkonu/tarasu czy dylatacjach termicznych, taśm uszczelniających ASO-Dichtband-2000S (ASO-Dichtband-2000) oraz pełnego zestawu systemowych elementów uzupełniają-
cych stanowiących kompletne rozwiązanie. W jego skład wchodzą również: narożniki ASO-Dichtband-2000-S Ecke-aussen (zewnętrzny), ASO-Dichtband-2000-S Ecke-innen (wewnętrzny), a także manszeta podłogowa ASO-Dichtmanchette-Boden (kształtka do uszczelniania wpustów podłogowych).

Technologia wykonywania powłok uszczelniających przy pomocy zapraw mineralnych jest bardzo prosta. Polega na wklejeniu w początkowej fazie na zaprawie uszczelniającej odpowiednich taśm oraz na naniesieniu na podłoże, np. poprzez szpachlowanie, zaprawy uszczelniającej AQUAFIN-2K/M, AQUAFIN-2K lub AQUAFIN-RS300. Bardzo istotny jest fakt, że mineralne zaprawy uszczelniające nie wymagają gruntowania podłoża.

W przypadku odpowiednich i nośnych podłoży mineralnych (np. jastrychy cementowe) potrzebne jest tylko lekkie zwilżenie
podłoża wodą do stanu "matowo-wilgotnego". W celu uzyskania odpowiedniej grubości optymalnym rozwiązaniem jest wykonywanie powłok uszczelniających przy pomocy pacy zębatej (wysokość zęba 4–6 mm) podczas wbudowywania, a następnie zagładzenie świeżej warstwy grzebieniowej. W ten sposób otrzymywana jest powłoka o zbliżonej grubości na całej uszczelnianej powierzchni.

W przypadku zapraw mineralnych AQUAFIN-2K/M, AQUAFIN-2K lub AQUAFIN-RS300 zalecane jest przeprowadzenie prac uszczelniających w dwóch etapach roboczych. Kolejny etap roboczy można rozpocząć, gdy poprzednia warstwa osiągnie wytrzymałość na obciążenie ruchem pieszym lub kolejnymi powłokami, czyli po około 4–6 godzinach uwzględniając odpowiednie warunki termiczno-wilgotnościowe. Po całkowitym wyschnięciu jednej z ww. zapraw uszczelniających można przystąpić do prac okładzinowych, używając dostępnych w ofercie SCHOMBURG zapraw klejowych, (C1 TE S2 według PN- -EN 12004) lub LIGHTFLEX®, MONOFLEX XL (C2 TE S1 według PN-EN 12004), a także UNIFIX®-2K/6 (C2 TE S1 według PN-EN 12004). Zastosowanie jednej z tych zapraw klejowych musi być połączone z odpowiednią technologią prowadzenia prac. Ze względu na możliwość wnikania wilgoci pod okładziny ceramiczne lub z kamienia naturalnego, prace okładzinowe powinny być prowadzone w sposób zapewniający uzyskanie pełnego pokrycia zaprawą klejową spodu okładziny ceramicznej lub kamiennej. Postępowanie takie radykalnie zmniejsza możliwość powstawania szkód związanych z zamarzającą pod okładzinami wodą.

źródło i zdjęcia: Schomburg Polska