16.04.2019 
6-9 minut 
Domy i konstrukcje 
46 837 20 12 
Kocierzew Południowy 104A 99-414 Kocierzew Południowy 
Płytki kolczaste są wtłaczane jednym uściskiem za pomocą specjalnych wysokotonowych pras (18-50 ton) w zetknięte ze sobą elementy drewniane, które powinny być jednakowej grubości. Metoda ta daje bardzo trwałe i stabilne połączenie o dużej wytrzymałości.
Płytki mogą być używane wszędzie tam, gdzie istnieje potrzeba połączenia elementów w jednej płaszczyźnie pod dowolnym kątem oraz przenoszenia obciążeń. Głównie stosowane przy produkcji wiązarów i usztywniania konstrukcji rogów ścian szkieletowych.
Zalety połączeń za pomocą płytki kolczastej:
- Zdolność łączenia dwóch elementów w jedną płaszczyznę o dużej sile połączeń, przewidywalnej wytrzymałości, którą wylicza program inżynierski RoofCon TrussCon;
- Zdolność przenoszenia obciążeń na styku dwóch elementów, z jednego na drugi;
- Uzyskanie połączeń tak mocnych jak sama tarcica dzięki brakowi koncentracji naprężeń w miejscu zastosowania płytki kolczastej jako łącznika; w przeciwieństwie do połączeń tradycyjnych: gwoździowych i klejonych;
- Dzięki mocnemu połączeniu, jakie daje płytka kolczasta, konstrukcja z tarcicy staje się konkurencyjną alternatywą wobec drewna klejonego, stali czy żelbetu;
- Płytki kolczaste posiadają Aprobatę Instytutu Techniki Budowlanej.
Stara historia płytki kolczastej w skrócie
1952 – Caroll Sandford (Floryda) wynalazł pierwsze metalowe płytki łącznikowe do wiązarów. W USA szybko stały się popularne, zwłaszcza w regionach zagrożonych huraganem, gdyż w porównaniu do więźby tradycyjnej konstrukcja wiązarowa posiadała wyższą odporność na siłę wiatru.
1955 – Calvin Jureit (Miami) zmodernizował prototyp oraz opracował model o nazwie Gang-Nail, który nie potrzebował dodatkowego gwoździowania.
1960 – powstaje Truss Plate Institute, instytucja, która ustala standardy i zyskuje aprobaty dla nowych łączników.
1972 – Stanley K. Suddarth (Purdue University) – powstaje pierwszy program komputerowy przeznaczony do projektowania wiązarów.
Lata 70-te – technologia amerykańska trafia do Europy, najpierw do Szwajcarii, Norwegii i Belgii.
1976 – powstają pierwsze europejskie zakłady płytek kolczastych.
Przykład zyskiwania popularności w Szwecji: 1970 – 1% wykonanych więźb, 1980 – 40%, 2000- 99% rynku. Obecnie konstrukcje największą popularnością cieszą się w krajach europejskich, głównie w Skandynawii, Wielkiej Brytanii, Francji, ale także na innych kontynentach: w Afryce, Azji, Australii. Czesi wznoszą w tej technologii już co drugi dach, coraz większą popularnością płytki cieszą się w Niemczech.
źródło i zdjęcia: Hantverkarpoolen
Poradnik
