Od wyboru metody budowy - czy to na istniejącej płycie betonowej, czy poprzez stworzenie nowego fundamentu, po decyzję o zastosowaniu drewna czy kompozytu - każdy krok ma kluczowe znaczenie. Dodatkowo, specyfika montażu, od zapewnienia odpowiedniej wentylacji i odprowadzenia wody, po zastosowanie systemowych rozwiązań montażowych, decyduje o funkcjonalności i estetyce całości.
Trzeba podkreślić, że jakość późniejszej eksploatacji tarasu wynika z technologii jego budowy. Technologia jest kluczowa, ponieważ to bardzo specyficzne miejsce - ciągle zostaje poddawane naprężeniom gruntu i zmieniającym się czynnikom atmosferycznym, takimi jak słońce, temperatura, opady. Dotyczy to nawet stref zadaszonych.
W przypadku podłogi z drewna i kompozytu, roboty są na ogół proste i szybkie. Można oprzeć taką na istniejącej płycie betonowej, z gotową izolacją przeciwwilgociową, spadkiem 1-2% w stronę ogrodu, dylatacją (takie rozwiązanie często stosuje się w trakcie remontu zewnętrznej strefy wypoczynku).
Jednak na ogół wykonuje się nowy podest. Na całej powierzchni planowanego tarasu robi się płytki wykop (o głębokości np. 20 cm), usuwając żyzną warstwę ziemi. Następnie wykonuje się głębszy fundament (co najmniej 50 cm) w postaci ścianek z bloczków betonowych lub słupków betonowych (fundament punktowy). Potem całą przestrzeń, z której usunięto ziemię wypełnia się żwirem lub tłuczniem.
Na dnie wykopu można przedtem ułożyć geowłókninę. Bezwzględny wymóg przy tej technologii - drewno nie może się stykać z betonem. Dlatego legary z kantówki mocuje się w metalowych obejmach, albo izoluje papą. Nie trzeba tego robić, jeśli w zestawie montażowym znajdują się legary z tworzywa sztucznego i systemowe podkładki (również wykonane z tworzywa sztucznego, przeznaczone do umieszczenia pod deskami z drewna lub kompozytu).
Legary osadza się ze spadkiem 1-2% w stronę ogrodu. Im więcej jest podpór fundamentowych, tym mogą one mieć mniejszy przekrój. Na tarasach nie układa się desek szerszych niż 15 cm, a w celu zapewnienia prawidłowej wentylacji i odprowadzenia wody, zachowuje się szczeliny o szerokości co najmniej 5 mm.
Przy przykręcaniu, używa się wkrętów do drewna, bądź akcesoriów (z załączonego zestawu), przeznaczonych do montażu pod spodem desek. Ten drugi sposób, oprócz ochrony nawierzchni, ułatwia jej bieżące sprzątanie, także cyklinowanie (jeżeli po latach eksploatacji zajdzie taka potrzeba).
Jak samodzielnie zbudować taras? Dowiedz się ➡️ Taras drewniany - krok po kroku
Redakcja BD
fot. otwierająca: T. Rybarczyk
Dodaj komentarz