Wykończenie powierzchni bruku
Kostka betonowa może być w całości barwiona w masie bądź tylko w obrębie części licowej - ma to miejsce w przypadku kostki dwuwarstwowej. Wierzchnia warstwa powinna mieć grubość przynajmniej 5 mm. Producenci często dodają do niej uszlachetniacze w postaci kruszywa granitowego, bazaltowego czy piasku kwarcowego. Uzyskują w ten sposób kostkę płukaną o bardzo dobrych właściwościach antypoślizgowych. Na rynku znajdziemy też wyroby przypominające starobruk - obijane w bębnie, z charakterystycznymi otarciami - czy też imitujące drewno - z wytłoczonym rysunkiem słojów. Wersje z betonu dostępne są w ogromnej liczbie odcieni.
Bruk klinkierowy powstaje z gliny i piasku poprzez wypalanie, a jego kolor zależy od rodzaju gliny zastosowanej do produkcji oraz od samego procesu wypalania (nie używa się barwników). Może być ceglasty, żółty, pomarańczowy, brązowy, czarny, antracytowy, szary, biały, granatowy, a nawet dwukolorowy, czyli cieniowany. Ten ostatni powstaje w wyniku angobowania - pokrywania szlachetną glinką zawierającą minerały i tlenki metali (podczas wypalania angoba trwale łączy się z powierzchnią kostki). Duże zróżnicowanie wyrobów sprawia, że stosowane są zarówno wokół domów w stylu klasycznym, jak i nowoczesnym.
Bruk jest jednolity na całym przekroju (oprócz angobowanego), więc docinanie go nie stanowi problemu. Podobnie jak eksponowanie ich ścianek bocznych - oryginalnie wygląda, gdy jest ułożony na płaszczyźnie bocznej (wozówce), choć do wykonania nawierzchni potrzeba wtedy prawie dwa razy więcej materiału.
Powierzchnia bruku kamiennego może być różnie wykończona. Łamaną cechują nierówności, piaskowana jest szorstką, zaś szlifowana - równa i śliska. Wokół domów zwykle stosuje się granit, który może mieć kolor szary lub zielonkawy. Występuje też w odcieniach żółci, różu, czerwieni. Bazalt używany jest przeważnie jako dekoracyjny dodatek - gdy jest mokry, łatwo się na nim pośliznąć. Ma barwę czarną lub ciemnoszarą. Bruk drewniany ma niepowtarzalny rysunek słojów i można z niego wykonać naturalnie wyglądające ścieżki czy place. Stosuje się w tym celu drewno sosnowe, akacjowe, modrzewiowe lub dębowe.
Kształt i wielkość kostki
Nowe technologie pozwalają rozmaicie formować bruk betonowy. Z produktów w kształcie klinów łatwo układa się okręgi, łuki, wachlarze. Budowę traktów dobrze przepuszczających wodę deszczową wgłąb gruntu umożliwia kostka z otworami bądź wypustami dystansowymi, zwana ekologiczną. Powstałe w nawierzchni prześwity wypełnia się kruszywem albo ziemią, w której sieje się trawę. Wariant taki najlepiej sprawdza się na podjazdach. Ścieżki i tarasy muszą mieć bowiem równą powierzchnię, po której wygodnie się chodzi i ustawia meble. Ładnie prezentują się kolekcje bruku, zawierające elementy o różnych wymiarach i odcieniach. Dzięki ich połączeniu, nawierzchnia wygląda bardziej naturalnie, niż w przypadku zastosowania identycznych elementów. Krawędzie kostek mogą być ostre, fazowane (ukośnie ścięte, a więc mniej podatne na uszkodzenia), zaokrąglone lub nieregularnie obijane (w przypadku wyrobów postarzanych).
Bruk klinkierowy ma kształt prostokątny, a jego wymiary na ogół wynoszą 20 × 10 cm. Można też kupić mniejsze elementy połówkowe. Kostkę kamienną cechuje kształt nieregularny. W sprzedaży znajdziemy bruk mały (ok. 4-6 cm), średni (ok. 6-8 cm), jak również znacznie większe elementy. Nawierzchnię można wykończyć nawet kamieniem polnym o płaskiej powierzchni. Niektórzy decydują się na bruk drewniany - w kształcie kostki lub krążków o średnicy od 5 do kilkudziesięciu cm (popularne rozmiary to 8, 10 i 12 cm).
Skomentuj
