Zaletą produktów wykonanych w tej technologii jest nie tylko atrakcyjny wygląd, ale przede wszystkim unikalne połączenie najlepszych cech, pochodzących z dwóch różnych materiałów. Tym samym więc WPC stają się coraz bardziej poważnym konkurentem zarówno dla przemysłu drzewnego jak i branży tworzyw sztucznych.
Do gatunku pierwszego należą kompozyty na bazie PVC (polichlorek winylu). PVC jest powszechnie używany w Polsce i znany również pod skrótami PCV oraz PCW ( PCW – to nazwa poprawna w wersji polskiej), które są popularną aczkolwiek niepoprawną formą. Polimer ten, ze względu na wysokie parametry fizyczne i mechaniczne, które wiążą się z dużą odpornością na działanie czynników zewnętrznych, wykorzystywany jest głównie w budownictwie, do produkcji wyrobów, które ze względu na swój użytkowy charakter, wymagają dużej wytrzymałości. Kompozyt na bazie PVC posiada wszystkie właściwości opisanego polimeru i dlatego też cieszy się rosnącym zainteresowaniem wśród europejskich producentów.
Największe jego atuty to:
- wysoka odporność na działanie czynników atmosferycznych, takich jak niskie i wysokie temperatury, wilgoć, promienie UV. Deski nie miękną i nie deformują się pod wpływem słońca, nie kruszeją z biegiem lat,
- wysoka klasa palności – klasa C,
- niska ścieralność i odporność na korozję chemiczna – pozwala zachować estetyczny wygląd i właściwości antypoślizgowe, nie potrzebują impregnacji i malowania, są łatwe i tanie w utrzymaniu,
- kompozyty na osnowie PVC są przyjazne środowisku i nadają się w 100% do recyklingu,
- atrakcyjny wygląd drewna, przy zachowaniu wszystkich właściwości polimerów.
Do gatunku drugiego zaliczamy kompozyty na bazie PP i HDPE (polipropylen i polietylen o podwyższonej gęstości). W tego typu kompozytach nasycenie składnikiem pozyskiwanym z drewna wynosi ponad 50%,co w praktyce nie sprzyja trwałości materiału i przyczynia się do pogorszenia parametrów wytrzymałościowych.
Zwiększenie ilości składnika drewnianego (który może wynosić nawet do 80 %) oraz zastosowanie surowców recyclingowych np. pozyskiwanych z butelek czy plastikowych worków, ma na celu obniżenie kosztów produkcji. Taki kompozyt charakteryzuje się większą kruchością materiału i odpornością na promienie UV, jest zdecydowanie mniej trwały od kompozytu gatunku pierwszego. |
Produkcja odbywa się głownie na Dalekim Wschodzie, co jest kolejnym ograniczeniem kosztów, a co za tym idzie obniżeniem jakości. Kompozyt gatunku drugiego charakteryzuje się:
- brakiem odporności na niskie temperatury,
- niską klasą palności ,
- niską odpornością na obciążenia, zarysowania,
- brak odporności na działanie czynników atmosferycznych – kompozyt podatny jest na zmianę koloru, mięknie pod wpływem promieniowania słonecznego,
- zawartością metali ciężkich i brak atestu higienicznego- w procesie technologicznym stosowane są tańsze stabilizatory, na bazie cyny i ołowiu, naraża to użytkowników na kontakt z toksycznymi i rakotwórczymi substancjami.
Więcej na stronie firmy - link tutaj.
źródło i zdjęcie: Plastivan