Wybierając rodzaj zaprawy tynkarskiej, sposób jej nakładania oraz fakturę, warto wziąć pod uwagę to, w jakiej okolicy znajduje się remontowany budynek, by odnowiona elewacja przez długi czas wyglądała dobrze i nie wymagała częstego mycia.
Najbardziej odporne na zabrudzenia oraz płowienie są tynki silikonowe, wysokoparoprzepuszczalne o znacznych własnościach hydrofobowych. Nie nasiąkają wodą, a deszcze powodują samoczynne mycie elewacji. Niestety są drogie. Nieco mniej odporne na zabrudzenia są tynki silikatowe (odporne na wpływ mikroorganizmów, kwaśnych deszczy i zasolenia) oraz akrylowe (z uwagi na niską paroprzepuszczalność, nie należy ich używać na wełnie mineralnej).
Większość inwestorów wybiera tynki silikonowo-silikatowe, łączące w sobie zalety obu rodzajów i oferowane w dużo bardziej przystępnej cenie niż silikonowe. Za wiadro pojemności 25 l tynku silikonowego trzeba zapłacić 250-350 zł (w zależności od koloru i wielkości ziarna). Takiej samej pojemności wiadro tynku silikonowo-silikatowego kosztuje 140-160 zł, a akrylowego 120-150 zł.
Elewacje domów - znajdujących się blisko dróg o dużym natężeniu ruchu, zakładów produkcyjnych czy innych miejsc, w których zanieczyszczenie powietrza jest większe - brudzą się szybciej, niż domy ulokowane za dala od takich rejonów. W tym pierwszym przypadku lepiej sprawdzi się tynk w postaci baranka, który tworzy bardziej jednolitą, gładką powierzchnię i tym samym jest łatwiejszy do utrzymania w czystości. Łatwiej też umyć taką ścianę czy ją odświeżyć, malując farbą elewacyjną.
W przypadku struktury kornik, rowki stanowią naturalne miejsce zatrzymywania się naniesionego brudu. Dużej głębokości wyżłobienia mogą być także powodem nieestetycznych zacieków, w razie zmywania zgromadzonych w nich zabrudzeń. Taki rodzaj tynku polecany jest zatem na budynki w mniejszym stopniu narażone na kurz i inne zabrudzenia, czyli zlokalizowane z dala od ruchliwych dróg czy fabryk.
Faktura tynku dekoracyjnego zależy od ilości oraz wielkości ziaren kruszywa, zawartego w masie tynkarskiej. Niezależnie od wielkości uziarnienia, tynk powinien całkowicie pokrywać uprzednio zagruntowaną ścianę i nie może być za bardzo roztarty na powierzchni elewacji. Jest to ważne, ponieważ zadaniem tynku jest też zatrzymywanie wody na jego powierzchni. W przypadku zbytniego roztarcia, ochrona ściany przez zawilgoceniem może nie być skuteczna. Warto również rozważyć gramaturę ziaren. Drobne (1,5-2 mm) tworzą jednolitą, gładką powierzchnię na całej elewacji.
Jeśli klej zaciągnięty na siatce mocowanej do elewacji nie jest dokładnie nałożony i nie tworzy gładkiej powierzchni, lepszym rozwiązaniem będzie zastosowanie grubszych (3 mm) ziaren, które w wersji baranka tworzą strukturę gruboziarnistego grysu, dzięki temu taki tynk łatwiej może ukryć niewielkie nierówności ścian.
Uwaga! Choć sposób nanoszenia tynku jest w zasadzie dowolny, to najlepiej pamiętać, że zacieranie poziomo, pionowo, przy pomocy ruchów ukośnych czy okrężnych będzie miało wpływ na efekt końcowy. Zatem już na początku tynkowania należy obrać jedną technikę, która pozwoli uzyskać powtarzalny rezultat na elewacji całego budynku.
Joanna Dąbrowska
fot. otwierająca: Farby Kabe
