Demontaż i nowe rury do kanalizacji
Przed przystąpieniem do remontu należy dokonać oceny stanu rur - jeżeli skala ich erozji nie jest duża, prace mogą się ograniczyć do wymiany uszkodzonych elementów. W tym artykule zajmiemy się jednak przypadkiem, gdy wymienić trzeba cały rurociąg.
Demontaż nie powinien sprawić kłopotów - polega na usunięciu wszystkich elementów biegnących od przyborów sanitarnych do miejsca przyłączenia ich do zewnętrznego odprowadzenia ścieków do szamba bądź sieci kanalizacyjnej. Jeżeli rur nie da się łatwo rozłączyć, należy rozkruszać kielichy uderzając w nie młotkiem (przed laty powszechnie stosowano rury z kamionki bądź żeliwa, które łączone były kielichowo).
Obecnie standardem są rury z tworzywa sztucznego. Materiał ten nie jest tak wytrzymały mechanicznie jak żeliwo, ale jego zaletą jest całkowita odporność na działanie ścieków i na korozję. A to właśnie ten proces jest częstą przyczyną awarii starych rurociągów. Elementy z plastiku są ponadto lekkie i łatwe w obróbce. Jednocześnie cechuje je duża rozszerzalność cieplna i słaba zdolność do tłumienia odgłosu spływających ścieków. W związku z tym nie należy ich obmurowywać na sztywno - w miejscach przejść przez ściany i stropy trzeba zakładać odpowiednie mocowania, czyli tuleje o większej średnicy wypełnione elastycznym materiałem.
Rurociąg na nowo
Największy kłopot z układaniem instalacji kanalizacyjnej polega na tym, że rury mają dość dużą średnicę - 110 mm w przypadku podejść do misek ustępowych oraz 40-50 mm przy pozostałych sanitariatach. W związku z tym ich ukrycie jest dość kłopotliwe. Dlatego zwykle najprostszym rozwiązaniem jest wykorzystanie starego przebiegu rurociągu. Oczywiście jest to możliwe tylko wtedy, gdy wszystkie sanitariaty będą zlokalizowane w tych samych miejscach. Natomiast gdy instalacja będzie poprowadzona inaczej, konieczne będzie wypełnienie zaprawą starych bruzd i wytyczenie nowego przebiegu. Niektórzy decydują się na zmiany również z innego powodu. Jak wspomniano, rury plastikowe tłumią odgłosy przepływających ścieków znacznie gorzej niż żeliwne. Dlatego czasami korzystne jest przeniesienie hałaśliwego pionu, który znajdował się np. zbyt blisko sypialni. Dobrym pomysłem jest też wygłuszenie rur, np. wełną mineralną.
Podejścia do misek ustępowych umieszcza się z reguły za ekranami maskującymi z płyt g-k lub w ściance instalacyjnej, a rury o mniejszych średnicach prowadzące do umywalek i prysznica - w bruzdach przykrytych tynkiem lub ukrytych w podłodze.
Ponieważ ścieki przemieszczają się w instalacji kanalizacyjnej grawitacyjnie, rury muszą być ułożone ze spadkiem w kierunku odpływu ścieków. Powinien on wynosić minimum 2%, czyli 2 cm na 1 m długości rury. Ważne, by podejścia łączące poszczególne urządzenia sanitarne z pionami nie miały więcej niż 3 m długości - dłuższe należy wyposażyć w zawory napowietrzające lub zwiększyć ich średnicę. Natomiast podejścia do sedesów nie powinny być dłuższe niż 1 m. Rurociąg powinien mieć jak najmniej załamań. Każda zmiana kierunku wyhamowuje bowiem spływ ścieków i w tych miejscach często zbierają się nieczystości. Należy więc stosować łagodne kolana, a unikać ostrych o kącie 90° - warto je zastąpić dwoma kształtkami po 45°. Rury z plastiku docina się łatwo, ale należy zwrócić uwagę, by na ich krawędziach nie zostały żadne zadry. Łącząc elementy na wcisk warto nakładać specjalną pastę poślizgową na bazie silikonu, co nie tylko ułatwi montaż, ale też zabezpieczy uszczelki.
Zainteresował Cię temat wymiany rur kanalizacyjnych? ➡️ Sprawdź zasady montażu instalacji kanalizacyjnej.
Redakcja BD
Na zdjęciu otwierającym: Domowa kanalizacja działa na zasadzie grawitacyjnej, w związku z tym rury trzeba ułożyć z odpowiednim spadkiem. (fot. N. Skupiński)
Skomentuj
