9-16 minut 
Szpachle i gładzie 
58 768 21 01, 801 623 565 
Budowlanych 19 80-298 Gdańsk 
Prawidłowe tynkowanie
Prace związane z wykonywaniem podłóg i tynków to już ostatni, tzw. mokry, etap budowy. Po nim czeka nas już tylko urządzanie wnętrz – układanie płytek w kuchni i w łazience, parkietu w salonie i w sypialniach, wybieranie mebli i ozdób. Zanim jednak rzucimy się w wir kupowania dekoracji – trzeba sprawnie przejść ten etap prac, pamiętając, że najpierw się tynkuje, potem robi wylewki.
Ściany i sufity tynkuje się po ułożeniu instalacji elektrycznej. Tynk musi mieć taką grubość, aby przykrył przewody i nie były one widoczne po wykończeniu przegród. Jeżeli elektryka prowadzona jest w bruzdach, zwykle nie ma problemu z jej zasłonięciem, natomiast jeśli biegnie po powierzchni ścian (najpopularniejszy sposób) – nierzadko zdarza się, że po wyschnięciu farby widać trasę kabli.
Bardzo ważne jest zatem, by tynk pokrywał przewody warstwą grubości minimum 0,5 cm nawet w najcieńszych miejscach. Tynki przykrywają instalację elektryczną, a także bruzdy, w których ułożono rury grzewcze i wodociągowe. Przed otynkowaniem powinny być one przykryte siatką tynkarską i wstępnie wypełnione.
Niedopuszczalne jest tynkowanie rur bez otuliny izolacyjnej lub karbowanej rury (peszla). Rury z zimną wodą, szczególnie miedziane, trzeba ocieplić. Unikniemy dzięki temu powstawania wilgotnych smug, w miejscu ich przebiegu. Ponadto miedź mając bezpośredni kontakt z murem może korodować.
Czym charakteryzują się tynki mokre?
Cementowo-wapienne to najpopularniejszy rodzaj tynku, stosowany we wszystkich pomieszczeniach, również w tych o podwyższonej wilgotności (kuchnie, łazienki, pralnie), jako podłoże przewidziane do malowania albo tapetowania oraz jako podkład płytek. Sprzedawane są w postaci gotowych mieszanek, które miesza się z wodą zgodnie z zaleceniami producenta. Można je nakładać ręcznie bądź agregatem tynkarskim.
Zależnie od rodzaju podłoża (ceramika, beton), odbywa się to w jednym lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Przeciętna grubość tynku to 15–20 mm. Tynki przeznaczone pod płytki ceramiczne nie powinny być zacierane na gładko – wystarczy wyrównanie powierzchni. Gipsowe. Stosowane są we wszystkich pomieszczeniach suchych. Nie nadają się do kuchni, łazienki i pralni.
Przy ich użyciu uzyskuje się równe powierzchnie pod farby i tapety. Ważną zaletą gipsu jest krótki czas schnięcia. Już po 10–14 dniach, zależne od grubości warstwy, temperatury i wilgotności we wnętrzu, tynki są całkowicie suche.
Do nakładania na duże powierzchnie wykorzystuje się zazwyczaj tynki maszynowe, nanoszone agregatem. Przy mniejszym zakresie robót lub przy remontach, przydatne są tynki do aplikowania ręcznego o wydłużonym czasie wiązania przy zwiększonej gęstości.
Nie należy nakładać masy w zbyt cienkich warstwach – minimalna grubość tynku maszynowego to 8 mm, nanoszonego ręcznie – 5 mm, a maksymalna to 25 mm. Gładzie tynkarskie nakładane na dowolny tynk pozwalają uzyskać najbardziej gładką powierzchnię.
Zawierają dodatki regulujące szybkość wiązania, zwiększające przyczepność i wytrzymałość powłoki, wyrównujące jej barwę oraz ułatwiające szlifowanie. Na rynku dostępne są gładzie gipsowe, anhydrytowe i polimerowe.
Najwygodniejsze do nakładania są gotowe produkty polimerowe – wysychają dłużej od pozostałych, ale lepiej przylegają do podłoża. Nie należy używać ich do wyrównywania powierzchni, jeśli odchylenia przekraczają 5 mm – mogą się łuszczyć. W takim przypadku koniecznie jest wstępne wyrównanie ścian masą szpachlową i dopiero na taką poprawioną powierzchnię naciągnięcie masy.
Poradnik
Gładzie rozprowadza się szeroką pacą, formując warstewkę nie grubszą niż 2 mm, tworząc kilka warstw. Po wstępnym wygładzeniu pierwszej szlifuję się ją i nakłada kolejne. Produkowane są także gładzie do wyrównywania na mokro, co pozwala uniknąć zapylenia pomieszczeń podczas szlifowania. Ostateczne wygładzenie uzyskuje się po nawilżeniu wstępnie stwardniałej powierzchni przy pomocy pacy.
Zalety tynków suchych
Alternatywą tynków nakładanych na mokro są płyty gipsowo-kartonowe przyklejane do ściany. Można pod nimi ukryć instalację elektryczną i rury. Zależnie od tego, jak bardzo równe są murowane przegrody i w jakim stopniu konieczna jest korekta ich odchyleń, płyty przytwierdza się na plackach kleju gipsowego lub na dodatkowych pasach korygujących.
Przedtem ściany należy oczyścić z kurzu, podłoża chłonne zagruntować, a wszystkie elementy stalowe, stykające się z klejem, zabezpieczyć przed korozją. Ponieważ płyty g-k przykleja się do podłoża na sztywno, ruchy ściany przenoszone są na nie, co prowadzi do pękania w miejscach ich styku.
Spoinowanie z użyciem siatki z włókna szklanego nie zawsze temu zapobiega.Pewniejszym rozwiązaniem jest zastosowanie wzmocnionej i perforowanej taśmy papierowej. Płyty nie mogą opierać się na podłodze. Należy ustawiać je na listewkach bądź klinach (o grubości 1 cm), a po stwardnieniu kleju je usunąć.
Autor: Joanna Dąbrowska
Zdjęcia: Cedat
