Iskierka otoczona sadem

– Okolica jest naprawdę przepiękna. Pola, lasy, zalew na rzece Drzewiczce, sztuczny tor do uprawiania kajakarstwa górskiego... Ani przez chwilę nie przyszło nam do głowy, żeby przenieść się do dużego miasta – podkreśla Tomek, który na występuje jako Trzylwy.

 

– Skąd wziął się mój forumowy nick? To po prostu odzwierciedlenie podejścia do świata. Staram się mieć do wszystkiego dystans i praktycznie niewiele jest takich sytuacji, które traktuję ze śmiertelną powagą. A nick zapożyczyłem z prozy Andrzeja Sapkowskiego. W pierwszym tomie sagi o Wiedźminie dochodzi do kłótni pomiędzy krasnoludem a rycerzem, który ma wymalowane na tarczy trzy lwy. Padają mocne słowa... Jakie? Aaa... to już niech każdy sam sprawdzi na kartach powieści.

Marzenia

Kasia od czasów podstawówki mieszkała w bloku w Drzewicy. Tęskniła jednak do wcześniejszych lat, kiedy otoczenie było bardziej kameralne. Tomek również od zawsze był mieszkańcem budownictwa wielorodzinnego i życie w typowym M także nie było szczytem jego marzeń.

 

– Oboje chcieliśmy mieszkać w prawdziwym domu, a nie w bloku – stwierdza Kasia. – Ideę mieliśmy zatem wspaniałą, ale niestety niezbyt wiele czasu na jej zrealizowanie. Praca absorbowała nas na tyle, że poszukiwanie działki stawało się mocno problematyczne.

 

Jadalnia połączona jest z salonem i kuchnią

– I tu z pomocą przyszedł mój teść – wspomina Tomek. – To dzięki niemu trafiliśmy w końcu na ten kawałek ziemi w Dąbrówce, miejscowości leżącej tuż przy granicach Drzewicy. Działka miała wszystko to, o czym marzyliśmy. Tuż za drogą rośnie las... a poza tym to jest prawdziwa wieś. Wokoło gdaczą kury, pieją koguty, ryczą krowy i... i bardzo nam to pasuje. Po jajka idzie się nie do sklepu, a do sąsiada.

 

– Myślę, że takie środowisko jest korzystne dla dzieci – mówi Kasia. – Mamy trójkę pociech: trzyletnią Zosię, pięcioletniego Szymka i ośmioletniego Maćka. Najmłodsza córka odegrała ważną rolę w historii naszego domu.

 

Kiedy przymierzaliśmy się już bardzo poważnie do budowy, to znaczy mieliśmy kupioną działkę oraz zamówiony projekt... nagle okazało się, że nasza gromadka się powiększy. Trzeba było zatem zweryfikować wcześniejsze plany. Wymarzyliśmy sobie bowiem, że każde z naszych dzieci będzie miało swój pokój. Po pierwsze, w takim układzie pojawia się mniej konfliktów, a po drugie, uważamy, że dobrze jest mieć swój azyl, miejsce tylko dla siebie.

 

– W którym można zamknąć drzwi, gdy rodzice nie wykazują zrozumienia dla problemów wieku dorastania – dodaje ze śmiechem Tomek.

Ziemia

– Mój tata poświęcił wiele czasu na znalezienie tej działki – mówi Kasia. – Kręcił się po okolicy, wypytywał... Aż pewnego dnia okazało się, że jest do kupienia piękny teren, ale... trzeba było decydować się bardzo szybko.

 

– Podjechaliśmy, żeby zobaczyć – wspomina Trzylwy. – Do sprzedaży było 4800 metrów kwadratowych, częściowo porośniętych starym sadem. Cena przystępna. Teren ogromny... To zresztą specyfika nabywania ziemi na wsi. Tu nie kupuje się działki, tu kupuje się pole. I tak w styczniu 2005 roku staliśmy się właścicielami ziemi, na której miał stanąć nasz dom.

Projekt

Łazienka na parterze

– Mieliśmy działkę, ale budowa domu pozostawała dla nas pewną abstrakcją – mówi Kasia. – Przede wszystkim chodziło o koszty inwestycji. Pogodziliśmy się już nawet z tym, że jeszcze długo pomieszkamy w naszym blokowym mieszkanku w Drzewicy, które w 2001 roku udało nam się kupić za naprawdę przystępną cenę.

 

Jednak mniej więcej w tym samym czasie, gdy nabyliśmy działkę w Dąbrówce, na rynku nieruchomości rozpoczął się wielki boom. Nasze mieszkanie w ciągu roku zyskało na wartości ponadtrzykrotnie. Można było zatem zacząć realne myślenie o budowie, a kredyt, którym należało wzmocnić ów kapitał, nie przerażał już swoją wysokością.

 

– Zaczęliśmy zatem przeglądać projekty. I jak niemal wszyscy inwestorzy przeszliśmy przez fazę zachwytów – uśmiecha się Tomek.

 

– Jeden dom był wspaniały, drugi przepiękny, a trzeci niezwykły... tylko bardzo szybko okazywało się, że na pierwszy nigdy nie zarobimy, drugi będziemy spłacać do późnej starości, a trzeci jest za wielki, żeby go posprzątać. Jeszcze inny projekt był naprawdę super, ale... okazał zbyt szeroki na naszą stosunkowo wąską działkę (22 m – przyp. red.).

 

W końcu wybraliśmy projekt „Ciepły”. Przez pół roku byliśmy zdecydowani, ale... Kiedy poddaliśmy go szczegółowej analizie, okazało się, że pomieszczenie kotłowni jest w nim zbyt małe. Tymczasem my planowaliśmy ogrzewanie węglowe, naszym zdaniem to jedyne rozsądne wyjście w Dąbrówce, jeśli weźmie się pod uwagę koszty. A zbyt mała kotłownia to kłopoty ze składowaniem paliwa. I tak przeskoczyliśmy na projekt „Iskierka”.

 

Zamówiliśmy projekt i wówczas okazało się, że będziemy potrzebować jeszcze jednego dziecięcego pokoju. Nie było wyjścia. Pożegnaliśmy się z ideą garażu w bryle domu. W jego miejscu pojawił się dodatkowy pokój oraz małe pomieszczenie spiżarni, którego często zazdroszczą nam inni właściciele „Iskierek”.

Dobre tempo

Prace budowlane ruszyły w lipcu 2008 roku. – Wyciągnęliśmy z kieszeni ostatnie pieniądze i zalaliśmy ławy fundamentowe – mówi Tomek. – Nie obyło się oczywiście bez niespodzianek. Po wykopaniu dziury w ziemi przez koparkę, nadciągnęło oberwanie chmury i dół błyskawicznie zapełnił się wodą.

 

Ciemna dębina doskonale harmonizuje z jasnym kolorem ścian

Dodatkową atrakcją inwestycyjną była konieczność wymiany gruntu. Rodzimy okazał się bowiem za bardzo gliniasty. W sumie dobrze, bo tylko dzięki temu ściany wykopu nie osunęły się w czasie ulewy. Nie ominęło nas jednak przywożenie piachu, zagęszczanie... i tym podobne akcje. A potem było już właściwie według planu, to znaczy zbrojenie oraz zalanie ław betonem.

 

– Dzięki temu koszty kredytu, o który staraliśmy się w banku, były niższe. Mieliśmy bowiem tak zwany wkład własny – podkreśla Kasia. – Dalsza budowa ruszyła pod koniec października. Tempo było naprawdę niezłe, bo w połowie grudnia zapapowany został dach. Udało nam się dzięki temu, że trafiliśmy na koniec sezonu budowlanego. Murarz, nawiasem mówiąc nasz sąsiad, nie miał już innych prac do wykonania i dlatego mógł poświęcić się tylko naszej „Iskierce”.

 

W lutym 2009 roku znalazł się klient na blokowe mieszkanie Kasi i Tomka.

 

– Człowiek był zdecydowany, konkretny i nie targował się o cenę. W umowie pojawił się natomiast bardzo mobilizujący dla nas punkt, iż musimy wyprowadzić się do 31.07. To bardzo przyspieszyło prace – stwierdza Tomek.

 

– Kolejne ekipy wchodziły jedna po drugiej, ale mimo wszystko w lipcu nie wszystko było jeszcze gotowe. W związku z tym, żona z dziećmi przeniosła się do rodziców, a ja zamieszkałem w niewykończonym domu. Przyznam, że trochę ze strachu, bo w okolicy zdarzały się przypadki, że kilku przedsiębiorczych facetów wpadało do niezamieszkanego domu i wyrywało ze ścian grzejniki razem z rurami.

 

Kiedy byłem w pracy, nadzór nad ekipami pracującymi w domu sprawował teść. Potrafił dopilnować i wyegzekwować, a to na budowie jest podstawa. Ostatecznie wprowadziliśmy się w połowie października 2009. Na początku warunki były trochę surowe, ale powoli urządzaliśmy kolejne wnętrza.

 

Z okresu budowy z całą pewnością na długo zapamiętam „współpracę” z glazurnikiem o zapędach hydraulika. Nazwałem go Mojżeszem, gdyż praktycznie wszędzie tam, gdzie dotknął instalacji, wcześniej lub później tryskała woda. Wprawdzie z mozołem naprawiał wszystkie swoje fuszerki, ale emocji mieliśmy co niemiara. Zwłaszcza wówczas, gdy woda zaczęła płynąć po naszych nowych dębowych schodach. Oczyma duszy widzieliśmy już spaczone drewno i konieczność wymiany przynajmniej części stopni. Na szczęście czujność teścia, który w porę zauważył przeciek, oraz solidność dębiny sprawiły, że nic złego się nie stało.

 

Jasna kuchnia z "podwójnym" widokiem

„Iskierka”

Ściany domu wzniesione są z bloczków betonu komórkowego (24 cm) i ocieplone dwunastocentymetrową warstwą styropianu. Stropy według projektu miały być gęstożebrowe, ale Tomek wolał tradycyjne – wylewane.

 

Ściany w dziecięcych pokojach na piętrze ozdabiają motywy z "Gwiezdnych Wojen"

– Kierowałem się nie tylko swoimi upodobaniami, ale również względami praktycznymi. Drzewica to nie jest technologiczny środek świata. W okolicy trudno byłoby znaleźć ekipę, która ma praktykę w wykonywaniu stropów typu „Teriva”. Natomiast technika wylewania stosowana jest tu powszechnie, więc i fachowców sporo.

 

Połać dachowa pokryta jest blachodachówką. Pod spodem wykonane jest pełne deskowanie oraz papowanie. Ocieplenie dachu to 25 centymetrów wełny mineralnej ułożonej w dwóch warstwach.

 

Tuż przy wejściu za wiatrołapem znajduje się hol. Można z niego przejść do salonu, który w jednej z części pełni również funkcję jadalni oraz kuchni. Oprócz tego na parterze znajdują się jeszcze: mała łazienka, spiżarnia, kotłownia, a także pokój, w miejscu garażu, który docelowo będzie sypialnią Kasi i Tomka.

 

– Na górze znajdują się trzy pokoje, niewielka garderoba oraz łazienka – mówi Trzylwy. – Piętro to również spory hol, w którym wygospodarowaliśmy miejsce na stanowisko komputerowe.

Bombardowanie

W domu Kasi i Tomka mieszka również kot, a właściwie Pan Kot, gdyż takie imię nadały mu dzieci.

 

– Na wsi bez kota daleko się nie zajedzie. Myszy dosłownie pchają się do domu. Szczególnie w okresie jesiennym, ale nie tylko – mówi Kasia. – Pan Kot jest natomiast niezwykle sprawnym łowcą obsługującym nie tylko naszą działkę, ale również tereny sąsiadów.

 

Gdy zastanawialiśmy się nad wyborem projektu domu, okazało się, że nasza rodzina się powiększy – wspominają Kasia i Tomek

– Niestety myśliwskie zapędy naszego kocura sprawiły, że ma on teraz kompletnie przechlapane – śmieje się Tomek. – W zeszłym roku pewnego razu wspiął się na drzewo i wyżarł jajka z gniazda. A ptaki w tej okolicy jakieś takie pamiętliwe... Od tamtej pory Pan Kot nie ma wesołego życia. I my trochę też. Wiosną i latem, gdy tylko zauważą naszego myśliwego, natychmiast przystępują do ataku bombowego. Latają dosłownie jak sztukasy. Niestety, nie mają stuprocentowej celności, więc ptasie odchody są nie tylko na kocie, ale również na kostce brukowej, ścianach, szybach, samochodach...

Ogrzewanie

Ciepło w domu zapewnia kocioł na groszek z podajnikiem ślimakowym

Ciepło w domu Kasi i Tomka zapewnia kocioł na groszek z firmy Zębiec o mocy 20 kW wyposażony w zasobnik i podajnik ślimakowy.

 

– Muszę powiedzieć, że jestem z niego bardzo zadowolony. Dzięki dobrej wydajności kotła oraz zwartej budowie domu nakłady, które ponosimy na ogrzewanie oraz przygotowanie ciepłej wody użytkowej, są naprawdę niewielkie – mówi Tomek.

 

– Kocioł współpracuje z ogrzewaniem podłogowym, które jest ułożone w części dziennej domu oraz z grzejnikami w sypialniach. Niestety instalacja została wykonana w czasie, kiedy widać było już dno w naszym portfelu inwestycyjnym. Dlatego też nie ma tu żadnej automatyki, mieszaczy itp. Z drugiej strony trudno jest „podawać” do podłogówki temperaturę taką, jak do grzejników. Po pierwsze, niezdrowe, po drugie, mało komfortowe dla domowników.

 

Tymczasowo zastosowałem więc rozwiązanie chałupnicze, włącznik zegarowy. Ciepła woda jest „wpuszczana” w podłogówkę raz na jakiś czas i dzięki temu posadzka nie przegrzewa się i zachowuje optymalną temperaturę. Kominek w salonie jest rozwiązaniem wizualnym i awaryjnym na wypadek dłuższych przerw w dostawie prądu, kiedy to zamiera podajnik w kotle na groszek.

 

Kominek nie ma płaszcza wodnego ani rozprowadzenia gorącego powietrza, ale i tak zapewnia ciepło zarówno na parterze, jak i na poddaszu. Warto pokusić się o takie zabezpieczenie, mając na uwadze historię kilku gmin z okolic Częstochowy, w których poprzedniej zimy prądu nie było przez kilka tygodni.

 

Koszty eksploatacyjne: Energia elektryczna – 300 zł (tak zwana prognoza) i około 400 zł zużycie. Razem 700 zł raz na cztery miesiące = 2100 zł rocznie. Podatek gruntowy – większość 4800- -metrowej działki to pole, więc podatek jest niski i wynosi około 80 zł rocznie. Za część budowlaną około 120 zł = 200 zł rocznie. Woda, ścieki, odpady – 140 zł co dwa miesiące = 840 zł rocznie. Ogrzewanie (w czasie zimy) i ciepła woda (cały rok) – 3 tony ekogroszku = 2400 zł rocznie. Koszty inwestycyjne Koszty inwestycyjne (bez ceny działki) – 280 tysięcy złotych. Do tego należałoby dodać około 20 tys. zł na rozmaite prace wykończeniowe, które trzeba jeszcze wykonać – na przykład wykonanie opaski drenażowej wokół budynku.

 

Trafione decyzje i rady właścicieli Naszą najbardziej trafioną decyzją była ta o rozpoczęciu inwestycji. Dla wielu osób wizja kredytu spłacanego przez kilkadziesiąt lat stanowi barierę, którą trudno im przekroczyć. Proszę jednak uwierzyć... naprawdę warto zamieszkać u siebie! Trzeba tylko myśleć pozytywnie.   Ostrożnie słuchać tak zwanych dobrych rad. Na budownictwie, tak jak na medycynie, znają się niemal wszyscy... Dopiero jak przychodzi do konkretów, to rozkładają bezradnie ręce.   Prosta bryła budynku dla jednych jest wadą, dla innych, również dla nas, zaletą. A dodatkowo zwarta konstrukcja sprawia, że pojawiają się oszczędności eksploatacyjne. Z całą pewnością łatwiej i taniej taki dom ogrzać.   Płytki ceramiczne + podłogówka w dziennej części domu to w przypadku trójki dzieci prawdziwe dobrodziejstwo. Nie trzeba się martwić, że biegają bez kapci.   Kostkę betonową na podjeździe i miejscu parkowania samochodów najlepiej ułożyć jeszcze przed wprowadzeniem się. Później zawsze „jakoś tak się nie składa”. Aby położyć kostkę, wydaliśmy ostatnie pieniądze, ale naprawdę się opłacało! W czasie roztopów i po większych deszczach nie dałoby rady wjechać na działkę. A samochód parkowany w rowie przy drodze... Żal patrzeć.   Okna PVC w kolorze orzech. Mycie trwa dosłownie chwilę i co ważne, ramy nie żółkną.   Kuchnia otwarta na salon. To oczywiście rozwiązanie dyskusyjne, ale dla nas po prostu idealne. Warto zatem wcześniej pomyśleć o swoich upodobaniach.   Zachowaliśmy stare drzewa. W czasie budowy staraliśmy się, aby wyciąć ich jak najmniej i dzięki temu wprowadziliśmy się do domu otoczonego sadem. Zimą jest pięknie, wiosną kwieciście, latem zielono i cieniście, a jesienią są jabłka! Czad!

 

Marek Żelkowski