W Europie ochrona jakości powietrza wewnątrz pomieszczeń ma długą tradycję, bowiem pierwszy kongres: "Indoor Air Quality" odbył się w Kopenhadze już w 1977. Wyroby budowlane są badane pod względem lotnych związków organicznych, które mogą być emitowane począwszy od pracy z produktem do późniejszego użytkowania. Emisje LZO mogą się wahać ilościowo i jakościowo w zależności od rodzaju zastosowanego materiału.
Ponad dziesięć lat temu zaczęto modyfikować formuły, zmniejszając ilość rozpuszczalników organicznych w klejach, co niewątpliwie przyczyniło się do zwiększenia bezpieczeństwa stosowania (zmniejszenie ryzyka wybuchu) oraz ekologiczności (bezwonność produktów). Brak rozpuszczalników organicznych nie przyczynił się jednak do natychmiastowych korzyści dla końcowych użytkowników, ponieważ związki te charakteryzuje bardzo wysoka lotność, co skutkuje szybkim odparowaniem z kleju podczas pracy i brakiem długotrwałego wpływu na powietrze.
Ostateczni użytkownicy są znacznie bardziej narażeni na emisje wysoko wrzących LZO, takich jak stosowane w budownictwie plastyfikatory i koalescenty, które z trudem uwalniane są do środowiska. Na tej podstawie nasuwa się zatem prosty wniosek: klej bezrozpuszczalnikowy niekoniecznie będzie charakteryzował się niską emisją LZO.
W celu ochrony życia wykonawców oraz użytkowników i zagwarantowania dobrej jakości powietrza wewnątrz pomieszczeń niektórzy producenci w Europie (w tym MAPEI) rozpoczęli rozwój innowacyjnych produktów uznanych za niskoemisyjne.
źródło i zdjęcia: Mapei Polska Sp. z o.o.