Wiązary firmy SAWE w "kosmosie"

Podstawową zaletą kolczastych płytek łącznikowych jest ich zdolność łączenia elementów tarcicy w jedną płaszczyznę, gwarantując przy tym dużą siłę połączeń o niezmiennej i przewidywalnej wytrzymałości. W przeciwieństwie do stali, betonu i tworzyw sztucznych, łączenie elementów tarcicy w celu uzyskania ekonomicznych połączeń o dużej sile zawsze było problemem.

Tarcica jako materiał konstrukcyjny ma znakomitą relację wytrzymałości do wagi. Jest łatwa do stosowania na placu budowy. Jednakże konstrukcje z tarcicy często nie mogły osiągnąć pełni możliwości jaki daje materiał z powodu relatywnie słabych połączeń.

Płytki łącznikowe MiTek działają w specyficzny sposób, równomiernie przejmując obciążenie z jednego elementu i przenosząc je poprzez łącznik na stykający się z nim drugi element. Ponieważ poprzez łączniki MiTek unika się koncentracji naprężeń, często występujących przy połączeniach gwoździowych i klejonych, w wielu przypadkach jest możliwe uzyskanie połączeń tak mocnych jak sama tarcica.W ten sposób, na projekt większy wpływ ma wytrzymałość samego materiału konstrukcyjnego - tarcicy, niż minimalnych jego odcinków odpowiednich do połączeń.

Inną zaletą wynikająca ze sposobu działania płytek łącznikowych MiTek to fakt, że z uwagi na przenoszenie obciążenia przez wiele zintegrowanych kolców, na wytrzymałość nie wpływają w niekorzystny sposób małe miejscowe wady drewna.

W wyniku wyczerpujących testów otrzymano parametry, które przy zastosowaniu właściwych współczynników bezpieczeństwa, zapewniają wiarygodną informację projektową.

Jeżeli odpowiednio wykorzysta się dane dotyczące połączeń i zastosuje tarcicę sortowaną pod względem wytrzymałościowym to wiązary dachowe mogą być tak zaprojektowane aby precyzyjnie odpowiadały indywidualnym potrzebom projektu. W ten sposób mogą być produkowane wiązary o dającym się przewidzieć zachowaniu i wysokiej efektywności.

W Europie nowa technologia przyjęła się w latach sześćdziesiątych najpierw w Szwajcarii, Norwegii, Belgii. Rosła liczba producentów wiązarów i w 1976 powstały pierwsze europejskie zakłady płytek kolczastych (do tej pory importowanych z USA). System zdobywał sobie coraz większą popularność w budownictwie np. w  Szwecji w 1970r. w tej technologii wykonano zaledwie 1% więźb, w 1980 - już 40% a obecnie 99%. W Europie Środkowej system najszybciej przyjął się w Czechach, gdzie jego udział w rynku wynosi obecnie 55%.

Dla zobrazowania popularności technologii warto podać, że np. w 5-milionowej Danii produkuje się rocznie ok. 350.000 wiązarów, zużywając przy tym 2.000 ton płytek. Poza Europą i Ameryką Północną, konstrukcje wykorzystujące płytki kolczaste są stosowane powszechnie w regionie Afryki południowej, w Azji Płd.-Wschodniej i Australii.

źródło i zdjęcia: SAWE