Każdy z wymienionych materiałów ma swoje zalety i ograniczenia, które warto rozważyć, planując zarówno małe, jak i duże przestrzenie ogrodowe. Jakie są kluczowe różnice między dostępnymi opcjami i jakie mogą być ich długoterminowe skutki dla komfortu użytkowania i estetyki ogrodu?
W poniższym artykule przedstawiamy szczegółowe porównanie popularnych materiałów wykorzystywanych do wykładania ścieżek i placów, aby pomóc Ci dokonać najlepszego wyboru.
W obrębie mniejszych posesji najprościej jest zastosować ten sam materiał wykończeniowy zarówno na ścieżkach, jak i np. na tarasie. Nawierzchnia musi być równa, aby komfortowo się po niej chodziło, odśnieżało, ustawiało meble, zatem bruk czy płyty ażurowe raczej się tu nie sprawdzą. Pamiętajmy, że na jasnych chropowatych materiałach najbardziej będzie widać zabrudzenia czy plamy z kawy, wina, tłuszczu. Gładkie płyty albo kostkę łatwiej utrzymać w czystości.
Na małych zabudowanych działkach wystarczy wybrukować opaski wokół budynków, ścieżkę od furtki do domu czy posadzkę w altanie albo na tarasie. W dużych ogrodach warto zaplanować alejki prowadzące do częściej odwiedzanych miejsc, jak altana, domek narzędziowy, warzywnik, grill czy ognisko. Wystarczy, jeśli trakty ogrodowe będą miały 0,8 m szerokości. Od frontu zaleca się jednak ułożyć 1,2–1,5 m chodnik prowadzący od furtki do drzwi wejściowych.
Płyty ogrodowe
Powszechnie stosowane wyroby betonowe, które znajdziemy dziś w sprzedaży, poddawane są procesom uszlachetniania – mogą mieć niemal dowolną fakturę i kolor. Często przypominają kamień. Odmiana płukana, z naturalnym, np. granitowym kruszywem na powierzchni, zapewnia bardzo dobre właściwości antypoślizgowe. Obecnie renesans przechodzi beton w jego naturalnym szarym kolorze – wielkoformatowe szare płyty znakomicie wpisują się w nowoczesną architekturę nawiązującą do modernizmu.
Płyty ogrodowe układa się podobnie jak bruk – jeden element przy drugim. W sprzedaży są też płyty deptakowe o nieregularnym bądź owalnym kształcie. Te z kolei układa się w kilkunastocentymetrowych odstępach na warstwie zagęszczonego kruszywa, dzięki czemu dają efekt naturalnej ścieżki i wyglądają jakby były rozrzucone na trawniku. Sprawdzają się zwłaszcza na rzadziej uczęszczanych traktach. Mają średnicę około 50 cm, a powierzchnia zwykle imituje kamień.
Ponadczasowy charakter i wysoką trwałość mają płyty kamienne o różnych fakturach i kolorach (odcienie beżu, żółci, pomarańczu, zieleni, różu, czerwieni, szarości, czerni), które zależą od rodzaju i sposobu wykończenia skały. Każdy element ma niepowtarzalny wzór – niejednorodna kolorystyka i faktura dają bardzo naturalny efekt.
Podczas doboru barwy, warto obejrzeć kamień zarówno gdy jest suchy, jak i wtedy, gdy jest mokry. Wielu inwestorów ceni piaskowiec, który ma ciepły jasny kolor. Jednak należy pamiętać, że nie jest on tak wytrzymały jak np. granit, z uwagi na porowatą strukturę. Kupić można płyty cięte oraz łamane (uzyskana z nich nawierzchnia jest mniej równa).
Kostka brukowa
To najbardziej uniwersalny materiał. Najtańsza i najbardziej rozpowszechniona jest ta betonowa. Część inwestorów decyduje się jednak na bruk klinkierowy, kamienny lub drewniany. Z kostek łatwo jest układać ścieżki o falistym przebiegu, nawierzchnie o skomplikowanym kształcie oraz zaokrąglone wzory (zwłaszcza z produktów w kształcie klina lub trapezu). W porównaniu z niektórymi płytami ogrodowymi lepiej znoszą obciążenia (w przypadku dużych tafli istnieje większe ryzyko pęknięcia).
Na rynku brukarskim dominuje beton. Jeżeli zależy nam, aby ścieżki wyglądały estetycznie przez długie lata, wybierajmy bruk produkowany w oparciu o nowoczesne technologie obróbki, a także impregnowany fabrycznie. Kostka brukowa z wyższej półki pod względem estetyki dorównują klinkierowym i kamiennym. Dzięki metodom uszlachetniania mogą one przypominać drewno albo starobruk (elementy obijane w specjalnym bębnie zyskują otarcia i rysy).
Krawędzie bywają ostre, fazowane – ukośnie ścięte – zaokrąglone lub nieregularnie obijane (w przypadku wyrobów postarzanych). Producenci oferują kolekcje zawierające elementy o różnej wielkości i odcieniu – połączenie ich pozwala uzyskać naturalny efekt. Chociaż kostki dostępne są w rozmaitej kolorystyce, najbezpieczniej wybierać stonowane odcienie i unikać układania krzykliwych wzorów.
Bruk z klinkieru cechuje wysoka trwałość, nienasiąkliwość, odporność na ścieranie i działanie środków chemicznych. Nie płowieje, bo jego kolor nie jest wynikiem stosowania barwników. Możemy go kupić w wielu odcieniach (oprócz ceglastego, dostępne są odcienie żółci czy szarości), a nawet dwukolorowy (cieniowany). Ten ostatni powstaje w wyniku angobowania, czyli pokrywania szlachetną glinką zawierającą minerały i tlenki metali. Pomijając ostatni rodzaj, bruk jest jednolity na całym przekroju, więc docinanie elementów oraz eksponowanie ich ścianek bocznych nie stanowi problemu. Ścieżki wykończone klinkierem dobrze współgrają z klinkierowymi fasadami, elementy nawierzchniowe są jednak mocniejsze od cegieł elewacyjnych.
Kostka kamienna ma nieregularny kształt i powierzchnię łamaną (nierówną), piaskowaną (szorstką) lub szlifowaną (równą i śliską). Najpopularniejszy jest granit, występujący w odcieniach szarości, zieleni, żółci, różu i czerwieni. Dość często można też spotkać bazalt (ciemnoszary lub czarny, wyjątkowo śliski po deszczu, więc używany głównie jako dodatek) czy sjenit (dekoracyjny, o barwie czarnej bądź szarej). W ogrodzie stosuje się także kamień polny o płaskiej powierzchni.
Bruk drewniany nie jest bardzo popularny, jednak można z niego wykonać naturalnie wyglądające ścieżki czy place. Wykorzystuje się w tym celu drewno sosnowe, akacjowe czy dębowe. Kostki takie mają niepowtarzalny rysunek słojów. Niestety, dość szybko niszczeją i nie wytrzymują dużych obciążeń.
Dowiedz się więcej o nawierzchniach ➡️ Pomysły na nawierzchnię w ogrodzie - inspiracje dla każdego!
Redakcja BD
Fot. otwierająca: Polbruk
Skomentuj
