Betonowa płyta tarasu może być posadowiona na gruncie, a jeśli taras znajduje się na piętrze, jest także stropem pomieszczeń na niższej kondygnacji. Zatem jednocześnie podłogą i dachem.
Uszkodzenia tarasu na gruncie mogą wynikać np. z nieprawidłowego zagęszczenia podkładu (powinien być z piasku lub pospółki) pod płytą. Robotnicy wykop pod taras traktują często jak śmietnik – wyrzucają tam nie tylko resztki pustaków, ale również folie i inne śmieci. Takie podłoże może osiadać – wtedy razem z nim osiądzie płyta, a jej okładzina popęka lub się odspoi.
Z kolei taras nad pomieszczeniem to dla wykonawców jedno z większych wyzwań. Nie jest on bowiem wyłącznie miejscem wypoczynku, ma również chronić wnętrze domu przed przeciekami i utratą ciepła.
Wszystkie tarasy są narażone na uszkodzenia mechaniczne – ludzie po nich chodzą, stawiają na nich meble i ciężkie donice, upuszczają różne przedmioty. Jeszcze bardziej wymagającym egzaminatorem są warunki atmosferyczne. Latem to słońce, powodujące nagrzewanie się okładziny do kilkudziesięciu stopni Celsjusza. Zimą – mrozy i wielokrotne przechodzenie przez granicę 0°. Zawsze woda, która próbuje dostać się między i pod płytki.
Najniebezpieczniejsze są dla tarasu zmiany temperatury, w wyniku których jego poszczególne warstwy w odmienny sposób kurczą się i rozszerzają, a zamarzająca w konstrukcji woda powoduje ich niszczenie. Nawet najlepiej wykonany taras po kilku latach potrzebuje przynajmniej drobnego remontu. Jego zakres zależy od rodzaju szkód – jeśli wykruszy się fuga, płytki odspoją, a nie będzie przecieków – wystarczy uzupełnienie zaprawy w spoinach, wymiana okładziny, ewentualnie ułożenie nowej izolacji podpłytkowej. W przypadku poważnych nieszczelności, szczególnie przy tarasie nad pomieszczeniem, niezbędne jest usunięcie wszystkich warstw i zrobienie ich od nowa.
Janusz Werner
fot. J. Werner
