Zawilgocone ściany zewnętrzne to zmora wielu starych, a czasami i nowych budynków. Skuteczne osuszanie ścian i ich zaizolowanie leży więc w interesie każdego właściciela domu.
Osuszanie to przeprowadza się za pomocą nagrzewnic umieszczanych w zawilgoconych pomieszczeniach. Ogrzewają one powietrze do temperatury kilkudziesięciu stopni, co powoduje intensywne odparowywanie wilgoci z warstw powierzchniowych muru, aż do uzyskania tzw. równowagi wilgotności - stosownie do materiału.
Trzeba jednak zaznaczyć, że metoda ta nie zawsze jest skuteczna, często bowiem wilgoć z wierzchniej warstwy przegrody spychana jest podczas ogrzewania w głąb muru i po wyłączeniu nagrzewnic - pewna jej ilość wraca na powierzchnię.
Do osuszania gorącym powietrzem można wykorzystać nagrzewnice elektryczne gazowe oraz olejowe, które wydmuchują powietrze o temperaturze od 50 do 250°C. Podczas suszenia temperatura w pomieszczeniu nie powinna przekroczyć 35°C, wyższa bowiem mogłaby wywołać zbyt duże ciśnienia pary wodnej w murach i doprowadzić do ich zniszczenia.
Istotną kwestią w przypadku osuszania ścian gorącym powietrzem jest skuteczna wentylacja pomieszczeń, gdy warunek ten pozostaje niespełniony, osuszanie nagrzewnicą daje tylko efekty powierzchniowe. Bez zapewnienia szybkiego odprowadzania wilgoci na zewnątrz budynku dochodzi do cyrkulacji powietrza w pomieszczeniu i oddawania wilgoci suchym fragmentom przegród.
Osuszanie absorpcyjne polega na odebraniu wody z zawilgoconych materiałów przez otaczające je suche powietrze, które uzyskuje się przez zastosowanie specjalnego urządzenia ze środkiem absorbującym wodę - może nim być żel silikonowy lub krzemionkowy bądź chlorek litu. Przez urządzenie przepuszcza się wilgotne powietrze z pomieszczenia. Następnie powietrze jest podgrzewane, a później - już jako suche - powraca do pomieszczenia, aby po raz kolejny nasycić się parą wodną. Zebraną w ten sposób wilgoć odprowadza się na zewnątrz. Cały proces powtarza się aż do całkowitego osuszenia murów.
Osuszanie kondensacyjne przegród polega na osuszaniu powietrza w pomieszczeniach przez skroplenie zawartej w nim pary wodnej. W wyniku tego obniża się znacznie wilgotność względna powietrza, a wilgoć zawarta w murze - odparowuje. Następnie powietrze zasysane jest przez wentylator i przesyłane na oziębiający parownik. Tu następuje kondensacja pary wodnej. Kondensat zbiera się w zbiorniku, skąd pompa odprowadza go do kanalizacji. Osuszacze kondensacyjne działają skutecznie w temperaturze od 0° do +40°C, lecz optymalną temperaturą jest 25°C.
Zatem obie metody - absorpcja i kondensacja - oparte są na tej samej zasadzie. W obydwu następuje przesuwanie się granicy strefy wilgotnej w głąb przegrody, a wilgoć oddawana jest następnie przez dyfuzję pary wodnej. Zjawisko to zmniejsza szybkość wysychania przegrody, dlatego opisane metody są tym efektywniejsze, im szczelniejsze jest osuszane pomieszczenie.
Ta metoda funkcjonuje podobnie jak kuchenka mikrofalowa - następuje nagrzewanie nie tylko powierzchniowe muru, ale również głębszych jego warstw. Wilgoć zawarta w murze zamienia się w parę wodną i przenika na zewnątrz jak też do wewnątrz pomieszczenia skąd jest usuwana dzięki intensywnej wentylacji. Niestety mikrofale są szkodliwe dla organizmów żywych, dlatego podczas jej stosowania trzeba ściśle stosować się do zasad bhp.
Istota działania metod iniekcyjnych zawiera się w stworzeniu przegrody hydrofobowej lub uszczelniającej. Taką przegrodę uzyskuje się, opróżniając pory i kapilary z wody i wprowadzając na to miejsce środki hydrofobowe.
Metodę tę stosuje się w celu utworzenia bariery przed podsiąkaniem kapilarnym. Polega ona na nawierceniu w mokrych murach nieprzelotowych otworów i wdmuchiwaniu w nie za pomocą zestawu urządzeń termowentylacyjnych suchego ciepłego powietrza o ustalonej temperaturze i prędkości przepływu, a następnie utworzeniu w osuszonych murach blokady hydrofobowej, czyli bariery dla wilgoci. Po wstępnym osuszeniu w otwory wtłacza się środek do iniekcji - roztwór żywicy metylosilikonowej w rozpuszczalnikach organicznych. Główną zaletą tej metody jest szybkość osuszania, a blokadę hydrofobową przed wilgocią kapilarną uzyskuje się już po paru godzinach od zakończenia hydrofobizacji.
Stosuje się ją w przypadku, gdy budynek uległ zawilgoceniu na skutek podciągania kapilarnego wód gruntowych. Jej podstawowe działanie polega na utworzeniu w porach i kapilarach materiału budowlanego warstwy izolacyjnej z wykrystalizowanych nierozpuszczalnych w wodzie minerałów.
Metoda opiera się na wykorzystaniu cieczy kapilarnych do penetracji i krystalizacji, w wyniku czego zostają uszczelnione pory i kapilary materiału budowlanego. Zaczyna się od wywiercenia w osuszanym murze otworów iniekcyjnych o średnicy około 30 mm. Odwierty muszą być płytsze o 5 cm. od grubości ściany. Otwory wierci się w jednej linii - równolegle do poziomu podłogi, w odstępach co 8-12 cm, najlepiej z jednej strony muru oraz pod kątem 30°. Otwory należy przedmuchać sprężonym powietrzem.
Emilia Rosłaniec
fot. otwierająca: Aquapol
Poradnik
